Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikomu nie życzę źle. Nie umiem. Nie wiem, jak to się robi.

Trzeba błaznować, bo ludzie nie lubią ponurych twarzy

Nie szukam przyjaciela, bo wiem, że nie znajdę. Nie pragnę wiedzieć więcej niż można. Zawarłem z życiem umowę: nie będziemy sobie przeszkadzali wzajemnie.

- Każdy powinien umieć utrwalać ołówkiem to, co chce zachować w pamięci. Analfabetą jest każdy, kto tego nie może.

Zbyt kocham moje szaleństwa, by nie przerażała mnie myśl, że ktoś wbrew mej woli próbować będzie mnie leczyć.

Ilekroć odłożywszy książkę, snuć zaczniesz nić własnych myśli, tylekroć książka zamierzony cel osiąga.

Więc co jest, że język mnie boli, co jest, że rozstrzelali? Już wie, że musi umrzeć. I co dalej? Przecież nie umiera się więcej niż raz?

Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka.

Zanim człowiek bez reszty ugrzęźnie i pogodzi się z niechlujstwem przeżyć... Broni się... Cierpi... Wstydzi się, że inny i gorszy niż tłum; a może tylko boleśnie odczuwa własną samotność i obcość w życiu.

Po wojnie długo nie będą mogli ludzie patrzeć sobie w oczy, żeby nie wyczytać pytania: Jak to się stało, że żyjesz, że przetrwałeś? Co robiłeś?

Podlewam kwiaty. Moja łysina w oknie - taki dobry cel.
Ma karabin. Dlaczego stoi i patrzy spokojnie?
Nie ma rozkazu.
A może był za cywila nauczycielem na wsi, może rejentem, zamiataczem ulic w Lipsku, kelnerem w Kolonii?
Co by zrobił, gdybym mu kiwnął głową? Przyjaźnie ręką pozdrowił?
Może on nie wie nawet, że jest tak, jak jest?
Mógł przyjechać wczoraj dopiero z daleka...