Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie warto zapominać, trzeba pamiętać i pielęgnować w sobie każdy z takich momentów, bo to skarb najcenniejszy, który jako jedyny pozostaje w nas na zawsze. Nawet wtedy, gdy bliskich, ukochanych, nie ma już z nami.

Gdy dwoje najbardziej samotnych ludzi na świecie wreszcie się spotyka, nie może to być zwykły przypadek. Po prostu los krzyżuje ze sobą ich ścieżki po to, aby wreszcie przestali czuć tę wszechogarniającą pustkę. Po to, aby ich dwie samotności stały się jedną wspólną. Aby nie było ja i on, tylko my.

Mówi się, że człowiek rodzi się samotny i umiera samotnie. Jednak przez całe życie dązy do tego, aby nie odczuwać tej pustki. By znaleźć kogoś, kto będzie przy nim trwał na dobre i złe, w radości i w smutku. Kto sprawi, że zapomni się o tym, co nieuchronne.

-Po prostu mi pomóż-wyszeptalam, zastanawiając się nad tym , czy właśnie nie popełniam największego błędu, postępując wbrew logice i przestrogom dziadka.

Będę zawsze koło Ciebie, wprawdzie niewidoczny, ale obecny. W każdym podmuchu wiatru, w każdym źdźble trawy. W tych wszystkich miejscach, które razem odwiedziliśmy, i w tych, do których dotrzesz już sama, beze mnie.

Może tego jeszcze nie rozumiesz, może nie potrafisz zaakceptować, ale wszystko, co się dzieje, ma swoją przyczynę.

Ludzie potrafią udawać, aby uśpić czujność. Jeśli chcą czegoś, są gotowi do najperfidniejszych czynów.

Można mieć wszystko, a jednocześnie być najuboższą istotą na świecie. Bo bliskości drugiego człowieka nie zastąpi nic. Żadne pieniądze, ani luksusy.

Dzięki noszonej zasłonie, jesteś dla nich niewidoczna. Jesteś dla nich nikim. (...) Oni nie traktują cię jak kogoś równego sobie, ale jak gorszy gatunek. Albo wyśmiewają, albo unikają kontaktu wzrokowego, udając, że nie istniejesz. Jakbyś była przezroczysta. Nie jesteś dla nich człowiekiem.

Życie jest bardzo trudne, a losy ludzkie zagmatwane.

Dla muzułmanina jego kobieta jest skarbem. Czymś najcenniejszym na świecie. Chroni ją więc przed wzrokiem innych. Jej piękno jest przeznaczone tylko dla oczu tego jednego, jedynego.

Życie ludzkie jest kruche i łatwo je przerwać. Nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, żyjąc chwilą. Nie myślimy o przyszłości, o tym, co będzie. Popełniamy błąd, którego, niestety, nie można później naprawić.

Każdy z nas pragnie zrozumienia, szacunku i akceptacji, dlaczego więc nie potrafi okazać tego innym?