Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli naprawdę tak ci na nim zależy - ciągnął Siegel, wpatrując się w niego - będziesz z nim dzielić wszystko, łącznie z nieśmiertelnością i wiecznym bólem.

Seks jest dla mnie jak prowiant, wpierdalając dzień w dzień to samo, możesz się przejeść. Możesz zacząć rzygać na samą myśl o nim. Ale musisz jeść, bo inaczej umrzesz. A i tak zawsze będziesz głodna. Tym jest dla mnie seks bez uczuć. Wpierdalaniem śmieciowego żarcia.

- Zakazane księgi?!
— Widzisz, synu? Gdybyś był książką, to byś go podniecił, a tak jesteś na straconej pozycji — westchnął Demon Pożądania. — Nie bez powodu nazwano go Demonem Słowa.

To proste, bije od niego taki chłód, że ja pierdolę — wyjaśnił mężczyzna, stukając podminowanego Devina w klatkę piersiową tam, gdzie zazwyczaj znajduje się serce. — Nie możesz sobie znaleźć jakiegoś innego Demona albo Demonicy? — dodał, zwracając się do Evana. — Albo jeszcze lepiej, po co ograniczać się do jednego, skoro można mieć takich na pęczki?

Nigdy nie ufaj Demonowi, suko.

W Piekielnych Czeluściach istniało wiele rodzajów cierpienia. Jedni musieli robić to, co niszczyło ich za Starego Życia. Drudzy musieli przeżywać to razem z nimi.
A on? On musiał na to wszystko patrzeć.

Nic nie mogło go skrzywdzić, jeśli był martwy w środku. Otworzył szafę, w której krył się jego wewnętrzny demon — a ten nie pozwolił mu leczyć własnych ran.

W tym miejscu… Musisz oddzielać sztukę od artysty, Evan.

Już raz ci to powiedziałem. Nie zmienię zdania, bez względu na to, czego się o tobie dowiedziałem — szepnął, ściskając go. — Nie zostawię cię samego.
Devin wzdrygnął się, słysząc to.
(...)
— Powinieneś mnie nienawidzić — zarzekał się Devin. — Jak wszyscy.
— Ty nienawidzisz się najbardziej. To wystarczy.
— Nie jestem w stanie dać ci tego, czego potrzebujesz.
— Trudno — upierał się Evan, wciąż obejmując go za szyję. — Nie mogę ciągle jeść.
Wiedział, że są do siebie podobni. Stanowili swoje lustra. Mogli w nich zobaczyć prawdę.