Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pochylił się i oparł swoje czoło o moje, a dreszcz przeszedł przez nasze ciała, rezonując wspólnie. Sądziłam, że już nic nie powie, kiedy w umyśle usłyszałam jego przepełnione smutkiem słowa:
– Próbuję cię zrozumieć, ale nie wiem, czy potrafię.
Po tym krótkim przekazie odsunął się i wszedł do groty, a potem cicho zamknął drzwi. Dotknęłam ich, przełykając wypełniającą usta gorycz. Jego myśli zabolały, jednak czy mogłam go winić, skoro nawet ja nie potrafiłam zrozumieć samej siebie?

Nie wiedziała już, czy cios zadał pejcz, czy może magia. Nie miało to znaczenia, wszystko bolało podobnie. Zlewało się w jeden ciąg krwi i odrazy. Odrazy, jaką czuła do niego za to, co jej robił. Odrazy, jaką czuła do samej siebie – za to, że nie miała siły, by go powstrzymać.

Przymrużyłam oczy.
– Niby co może mi się stać na Daenionie?
Spojrzenie Nancy przygasło, zerknęła w dal przez jedno z okien. Silny podmuch wiatru wdarł się przez nie do środka i poruszył jej włosami.
– Lepiej, żebyś nigdy się nie dowiedziała.

Noc była niezwykle cicha i ciemna, nawet księżyc nie pokazał się dzisiaj nad Daenionem. Tylko wiatr jeszcze świszczał między skałami, choć z mniejszą niż zwykle zawziętością. Spojrzałem w górę na leniwie sunące po niebie chmury. Zatrzymałem wzrok na wbitych w ziemię palach. Zerknąłem na ziarna piasku, chrzęszczące pod jej stopami.
Próbowałem patrzeć wszędzie, byle nie na nią, jednak gdy znalazła się zaledwie kilka kroków od linii areny, oczy same odnalazły jej sylwetkę. Smukła, wysoka, tak idealna w ogromie nieidealnych zachowań.