Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Takich koni nie ma - powiedziało by dziecko. Ale możesz je sobie wyobrazić, uchwycić na papierze, układać w nieprawdopodobne konfiguracje. I przestać się bać. Dama w czerwonym kubraczku i dżentelmen w zielonym tużurku galopują na zachód, wyrywają się z nieokreślonej przestrzeni zamazanego pędzlem tła. Takich kolorów naprawdę nie było.PRL-owska szarość to nie tylko stereotyp: przypominają się musztardowe lamperie, turkusowe zielenie sklepowych wag,majtkowe róże. Ale przecież nie wynikało to wyłącznie z braków w zaopatrzeniu i tanich materiałów. Burą plamę łatwiej ukryć, wtopić w otoczenie. Kolor bywa odważny, niepokorny, dowodzi, że można przezwyciężyć strach.