Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeszłość? Nie ma czegoś takiego. Jest tylko teraźniejszość. W chwili obecnej przeszłość nie istnieje, a przyszłość poznamy dopiero gdy stanie się teraźniejszością. Nie czekaj na jutro, bo ono nigdy nie nadejdzie. Jeśli czegoś chcesz, zrób to dzisiaj.

Indie żyją w wielu stuleciach naraz

Ci starzy ludzie, oddzieleni od miłosnych pragnień przez dziesiątki lat i doświadczeń, wybierają los dla swoich dzieci i wnuków. Hindus nie ma prawa decydować o własnym życiu, ale wolno mu zarządzać czyimś. Po latach rekompensuje sobie to, co zostało mu odebrane.

Dopóki miliony Hindusów są niedożywione, pozbawione opieki lekarskiej, wykształcenia i bieżącej wody, dopóty opowieści z Kamasutry pozostaną dla nich opowieścią o locie w kosmos. Radość z życia erotycznego mogą czerpać tylko ci, którzy mają czas i możliwości, by w ogóle cieszyć się życiem.

Poszukiwanie toalety publicznej w indyjskim mieście jest jak wypatrywanie tygrysa w bengalskim rezerwacie - szanse spotkania są minimalne. Jeśli do niego dojdzie, przeżycia mogą być wstrząsające.

Nikt rozsądny nie przychodzi w Indiach na spotkania punktualnie. Spóźnienia, nawet godzinne, są tolerowane. Wyjaśnienie: „Przepraszam, korki!” – to nie wymówka, tylko znana wszystkim dolegliwość, coraz bardziej uprzykrzająca życie, szczególnie tym, którzy chcą robić międzynarodowe interesy. Indyjski biznesmen żyje w strachu, że przyjedzie na spotkanie spóźniony, mokry od potu i szary od spalin.

Wielkie sklepy spożywcze wykańczają handlarzy i rolników utrzymujących się dzięki targowiskom. Bezrobotni rikszarze patrzą, jak młodzi biznesmeni suną do firm własnymi samochodami. A po pracy nie mogą nawet pójść do kina, bo te stare, z tanimi biletami, upadły. Rozkwitają natomiast pięciokrotnie droższe multipleksy. Rośnie przepaść i złość. Metropolie są pełne zdesperowanych wieśniaków, którzy porzucili dotychczasowe życie. Budzą się na chodniku, patrzą na bogactwo, a sami nie mają nic. Nic do stracenia. I coraz częściej rezygnują z bierności, decydują się na cios. Policja informuje o niespotykanych wcześniej aktach przemocy, kradzieżach i morderstwach dokonanych z wyjątkową brutalnością, zabójstwach za drobne kwoty i nienawistnym torturowaniu ofiar. W mieście pojawiła się nowa zaraza.

Indie to siedemset tysięcy wsi i siedemset tysięcy sposobów, by się do nich dostać.

O bezpieczeństwie myślą ci, których na nie stać.

Najważniejszy ośrodek produkcji filmowej - leżący na północy miasta [Mumbaj] Bollywood - działa na styku biznesu, polityki i przestępczości. Mafia kontroluje część zysków, zarządza kalendarzem planów zdjęciowych, szantażuje nawet największe gwiazdy.

Każdy wie, że oszustwo przynosi zysk tylko raz, a uczciwość popłaca przez lata.

Hindusi specjalizuję sie w dystrybucji upokorzenia.

Staranność, z jaką je wyeksponowano, wywołuje złudzenie: to, co zostało otoczone troską, jest bardziej wartościowe.

Podróż zawsze zaczyna się czekaniem.

Już z daleka czuć, że pociąg dojeżdża do miasta. Duszący odór zapowiada spotkanie z koszmarną hybrydą, jaką jest każde z indyjskich osiedli, powstałych na granicy szansy i beznadziei. Tkwią w martwym punkcie, między miejską a wiejską strukturą.

Codzienne życie w Indiach bywa w swych najbardziej przyziemnych sprawach tak uciążliwe i uporczywie niezmienne, że można się od niego uwolnić tylko poprzez ucieczkę w przeszłość. Prędzej czy później, w tej czy innej sprawie, Hindus odwoła się do minionej świetności, wezwie na pomoc postaci dawnych światłych władców, przywoła święte teksty, opowie o cywilizacyjnej wielkości starych indyjskich kultur, o złotym wieku. Spróbuje przesłonić dręczące go dziś blaskiem cudownego wczoraj.

Indyjskie stroje są utkane ze znaczeń. Ubranie zawiera kod informacyjny. Niesie treści, które miejscowi z łatwością odczytują; obcym pozostaje podziwiać różnorodność form i kunszt wykonania.

Każdy kęs rodzi pytania: czy pożywienie jest czyste, przygotowane w zgodzie z zasadami, czy nie łamie tabu? (...) Wielkie indyjskie menu jest jak pole minowe - trzeba się po nim poruszać z największą ostrożnością. To, co Hindus ma na talerzu, mówi o nim więcej niż strój i język, którym się posługuje.

O ile w połowie XX wieku Bollywood opowiadało o życiu przeciętnych Hindusów, teraz skoncentrowało się na rozterkach wąskiej grupy zamożnych.

Mimo przeludnienia i fatalnych warunków życia nie toczy się w Indiach dyskusja o ograniczeniu potomstwa. W przeszłości politycy popełnili już błąd, próbując zmuszać Hindusów do wyrzeczenia się potencji. To tak, jakby żądać od nich porzucenia istoty życia. W wielości upatrują szczęścia i bezpieczeństwa.

Spory tu tłok - obok typowych rezydentów hinduskiego panteonu są postaci zaproszone z innych wierzeń: młody Budda, przez część hinduskiej tradycji uważany za wcielenie Wisznu, oraz Chrystus. Stoją zadowoleni z sąsiedztwa, nikt tu nikomu nie przeszkadza. Być może kiedyś dołączy do nich Shah Rukh Khan, bollywoodzki gwiazdor, który już cieszy się boskim statusem.

Wszystko zastygło, zapadło w śpiączkę. Słońce grzeje coraz mocniej, wypala kolejne godziny. Żar obezwładnia, zaczyna się letarg. Książki, gazety, elektroniczne zabawki leżą nietknięte. Czas staje się nieuchwytny, niepodzielny na minuty i kwadranse. Pęcznieje jak wieczność. Jest się tu i teraz, ale też zupełnie gdzie indziej. Nie wiadomo jak długo.

Nieobecność książek i gazet w codziennym pejzażu może być myląca, bo nie oznacza pustki- ich miejsce wypełnia słowo mówione. Gdy Europa czyta, Indie rozmawiają.

Członkowie majętnych rodzin, wykształceni i podróżujący po świecie, to najzagorzalsi obrońcy dawnego ładu.

Czekanie jest w Indiach nieodzowne – trzeba się go nauczyć, aby tutaj żyć.

Hinduizm jest wspaniałym materiałem eksportowym, zmitologizowaną obietnicą, która oczarowuje pogrążonych w zeświecczonym życiu przybyszów. Przyjeżdżają, wysłuchują legend, baśni i mądrości. Wyjeżdżają obezwładnieni filozofią i religią dopuszczającą nieskończenie wiele twierdzeń, niezdolni odróżnić prawdy i ułudy. Pewni, że widzieli. Nie wiedzą tylko co.

Hindusi specjalizuję sie w dystrybucji upokorzenia.