Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest pewien typ rozmów, w których zamknięte są nasze najgłębsze tajemnice. Rozmów pełnych niedopowiedzeń i znaków. To dlatego, że o tajemnicach mówi się tylko w sposób tajemniczy. Rzadko znajdujemy dla takich rozmów partnera. Przeważnie odbywają się w naszych głowach. Ale jeżeli siedząc obok kogoś, nagle czujemy, że nasz wewnętrzny monolog zamienia się w dialog, to jest to miłość.

Nikt nie jest na zawsze, po śmierci umiera się po raz drugi, odchodząc w zapomnienie.

Odnajdujemy naszych starych przyjaciół, wpatrując się w ich pomarszczone twarze. Po zmarszczkach cofamy się szybko do lat naszej wspólnej młodości, bo te zmarszczki są tylko trwałym zapisem tego, co w młodości pojawiało się przelotnie i co tak dobrze znamy - wyrazu gniewu, niepohamowanej wesołości, uśmiechu, szczęścia. W twarzach po operacjach plastycznych niczego nie odnajdziemy. Czujemy się zdezorientowani. Jak wtedy, kiedy mąż opowiada nam jakąś historię brzmiącą prawdopodobnie, ale my wiemy, że coś jest nie tak, że jest w niej zawarte jakieś fundamentalne kłamstwo - opowiada o tym, żeby nie opowiedzieć o czymś innym, żeby nie powiedzieć, że już nie kocha, żebym nie miała czasu ani śmiałości spytać, gdzie był wczoraj wieczorem.

Trzeba dbać o przyjaźń i przyjaciół, bo na stare lata czeka człowieka tylko rozpaczliwa samotność. [...] Spotykaj się z ludźmi. Zapraszaj ich do siebie, patrz na ich życie z taką uwagą, z jaką oglądasz własne. Ich wnuki są ważne i ich choroby są ważne.