Jesteśmy społecznością, która kocha książki

On jednak nie mówił na to nic. Czuł tylko przywierającą coraz mocniej do jego ciała leżącą dziewczynę, jakby ich ciał nie dzieliła tkanina kocy, jakby nie dzieliło ich nic, i już wiedział, że to jej ciało weźmie go kiedyś w siebie i po paru chwilach i paru poruszeniach wstrząśnie nim całym do najgłębszej głębi, wszystkimi jego nerwami, tkankami, skórą, kośćmi, mózgiem, myślami, i chwilę potrzyma go w sobie, zaspokajając to najbardziej odwieczne łaknienie szczęścia, które się zawsze w sobie nosi nawet w największym ukryciu albo nawet o tym nic nie wiedząc, wstrząśnie i na chwilę odbierze przytomność, a potem uspokoi, nadając sens istnieniu w bezsensie otaczającego świata. I całym sobą zmienił się w oczekiwaniu tej chwili, nawet jeżeli miała być daleka.

Może paść jeden człowiek, mogą paść nawet tysiące, ale nie można zabić w człowieku wiary, że to kiedyś się skończy.

Nie spuszczajcie nas z oczu w stepie, który otwiera się za zoną nieskończonością marszczącego się jak fale morza śniegu przesypującego się z miejsca na miejsce w wietrze sucho i szeleszcząco w stepie, który wiosną tak samo sucho i szeleszcząco kołysać się będzie nieustającym ruchem fal zielonych i płowych traw rozbijających się o kępy ostów i burzanu, wynurzające się z tych traw jak samotne wyspy, gdzie moja pogruchotana kolbą czaszka wypełniona teraz zaschłą gliną wciąż krzyczy jak oszalała: Nie zostawiajcie mnie w spokoju! Nie porzucajcie dla waszej gadaniny, pisaniny, krzątaniny, starań przynoszących drobne zyski, dla waszej powszedniej zapobiegliwości! /.../ Nie zapominajcie, gdzie jeszcze wciąż jestem.