Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto ma dalej do ziemi, tego bardziej boli jak spada

Czuję się w pewien sposób okradziony z własnego ciała. Jagodzie wyraźnie schlebiają względy okazywane przez Pożeracza Chmur. Łaskawie przyjmuje jego umizgi i drobne upominki w postaci owoców, kwiatów i bajecznie kolorowych piór. A dla mojego przyjaciela nie istnieje już prawie nic oprócz tej okropnej baby. Jest tak rozkojarzony, że nie potrafi się skupić na niczym. Po prostu zakochał się bez pamięci, kompletnie stracił rozum i nie nadaje się do niczego sensownego. To jest po prostu żałosne. Snuje się rozmarzony i nieprzytomny. Patrząc na niego można do końca życia stracić ochotę na miłość.

Nawet gdy ubogo, być może chędogo , boć i żebrak chędożyć zdolen jest błogo. Czy to szlachcic, czy biedak, czy kapłan w purpurze- mniej o złocie uważają , a więcej o dziurze. (...)
Postępowa sztuka chędożenia nie dla durnia jest ani dla lenia; bo w pożyciu trzeba także mieć talent, a rozkoszy świca to rzecz święta.

[...] ja dam ci podarek. Kotka. Będziesz go karmił, czesał i codziennie głaskał, bo kotek to bardzo lubi. Za to jak ktoś przyjdzie ciemną nocką, żeby ci poderżnąć gardło, to kotek go zeżre.

[...] jest to samotność z wyboru. Rozumiał, co dawała dziewczynie tak zazdrośnie strzeżona izolacja. To samo co jemu - wolność, swobodę wyboru i czas, niezmierzony ocean czasu. Życie, które nie było odmierzane sztywnymi porami posiłków, snu i czuwania, obowiązkami wykonywanymi z przymusu, zabawkami dla zabicia nudy.

Dałoby się tam schować absolutnie wszystko - jak to mówią: beczkę piwa, kaczkę, co pływa, mysie ogony i trupa żony.