Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo nigdy nie wiemy, prawda? (…) Jak dochodzi do tego do czego dochodzi? Co kieruje anarchią biegu zdarzeń, tych wszystkich niepewności, niepowodzeń, nieciągłości, szokujących nieprawidłowości, stanowiących definicję ludzkiego życia? (…) Jedyne, co wiemy, to to, że najzupełniej niebanalnie, nikt z nas nie wie niczego. Nie da się wiedzieć niczego. Co wiemy, tego właśnie nie wiemy. Intencje? Motywy? Konsekwencje? Znaczenie? Zdumiewające jest, ile nie wiemy. A jeszcze bardziej zdumiewające jest, co uchodzi za wiedzę.

Trudno było uwierzyć, siedząc w gronie kolegów zmarłego, że ci wykształceni i zawodowo kulturalni państwo potrafili tak skwapliwie dać się omamić odwiecznemu ludzkiemu pragnieniu wskazania pojedynczego człowieka, który ucieleśnia całe ludzkie zło. A jednak to pragnienie trwa w ludziach, jest wciąż żywe, głębokie i nieśmiertelne.

Jakim cudem zdarzenia następowałyby tak, jak następują, jakim cudem historia toczyłaby się tak, jak się toczy, gdyby inherentną cechą ludzkiej psychiki, egzystencji było to, co zwie się normalnością?

Nic nie trwa wiecznie, ale i nic nie mija całkowicie. A nic nie mija całkowicie, ponieważ nie nie trwa wiecznie.

Sekret zapewniający przetrwanie zawieruchy życia w minimalnym bólu polega na tym, aby wciągnąć jak najwięcej osób postronnych we własne rozczarowania.

Przypuszczam, że każda zasadnicza zmiana w życiu wymaga powiedzenia komuś: 'Nie znam cię'.