Ludzka skaza

Historia amerykańskiego wykładowcy literatury klasycznej, będąca ilustracją do rozważań na temat zawiłych spraw tego świata, ludzkiej natury i funkcjonowania jednostki.

Oto on - Coleman Silk, rocznik 1926.
Ukochany synek swojej mamy, radosne dziecko, prymus i doskonały sportowiec, przystojny i czarujący młodzieniec,wybitny student, żołnierz.
Co odróżnia Colemana od innych?
To, że marząc o wyrwaniu się z "pieprzonego życia", które przypadło mu w udziale, wprowadził marzenie w czyn.
Co jeszcze? To, że przyszedł na świat w murzyńskiej rodzinie jako dziecko obdarzone, jak na Murzyna, bardzo jasną karnacją. Mimo że rodzinę Silków dotykały różnego rodzaju szykany wypływające z amerykańskiej "negrofobii" Coleman "wszelkie przeszkody pokonywał tak jak niskie płotki na bieżni", zgrywał obojętnego i przełykał zniewagi. Mimo że od ojca usłyszał, że "każdy biały (...) nawet jeśli ma najlepsze intencje, będzie się odnosił do ciebie jak do jednostki upośledzonej umysłowo" nie czuł nienawiści. Dopiero po wstąpieniu w szeregi ciemnoskórych studentów na Uniwersytecie Howarda odczuł na własnej skórze co to znaczy być czarnuchem. I nikim więcej. Porzucił uniwersytet by odzyskać wolność. "Od przymusu. Od upokorzeń. Od przeszkód. Od cierpienia i bólu". I tak w roku 1944 złamał prawo. W formularzu poborowym do US Navy, w rybryce rasa....

Oto on - Coleman Silk, lat 71, emerytowany dziekan i profesor Kolegium Atena, Żyd.
Człowiek sukcesu, "człowiek z własnego wyboru".
Coleman zmuszony do odejścia z uczelni z powodu oskarżenia o rasizm,całe swoje obecne szczęście zawdzięcza viagrze romansując z 34-letnią sprzątaczką. Można rzec "stary mężczyzna i jego ostatnia szarża seksualna". Ale... Wciąż jest jeszcze sekret, a raczej prawda...

Jest jeszcze pomiędzy- rodzeństwo, miłość i małżeństwo, dzieci, strach i codzienne wybory. No i pisarz. Są też inni ludzie, przecież "świat pełen jest ludzi, którym się zdaje, że rozgryźli do końca ciebie lub twojego bliźniego, studnia tego czego nie wiemy, nie ma dna. Prawda o nas jest nieskończona. Podobnie jak kłamstwo."

Historia amerykańskiego wykładowcy literatury klasycznej, będąca ilustracją do rozważań na temat zawiłych spraw tego świata, ludzkiej natury i funkcjonowania jednostki.

Oto on - Coleman Silk, rocznik 1926.
Ukochany synek swojej mamy, radosne dziecko, prymus i doskonały sportowiec, przystojny i czarujący młodzieniec,wybitny student, żołnierz.
Co odróżnia Colemana od innych?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam tak znakomitej książki. Z każdym kolejnym tytułem Philipa Rotha, po który siegam, rośnie moje zdziwienie, osłupienie wręcz, że nie dostał Literackiego Nobla. Serio! Rzadko ma się do czynienia z tak kompletym pisarzem, którego książki można czytać na wielu poziomach. Roth potrafi zagrać na najczulszych strunach i robi to jak wirtuoz, wie gdzie docisnąć, a gdzie potrzeba subtelności. Weźmy taką „Ludzką skazę“... czym ona jest, ta ludzka skaza? Czy to zło tkwiące w każdym z nas? Czy to rozdarcie między tym kim jesteśmy, a kim musimy być, by bezboleśnie funkcjonwać w społeczeństwie? Tęsknota za nieodkrytym w nas? Nasza niedoskonałość? Roth nie skupia się w tej powieści na jednym tylko bohaterze. Oczywiście wszystko kręci się wokół Colemana Silka, emerytowanego profesora literatury antycznej i jego historii, lecz wokół niej krężą, niczym księżyce, bez których nie mogłaby zaistnieć, inne postacie. Roth traktuje każdego ze swoich bohaterów z wielką czułością, w złym człowieku potrafi zobaczyć kogoś złamanego, przez system, przez innych ludzi, przez własne emocje, nie usprawiedliwia, nie ocenia. W tle mamy wątek hipokryzji społeczeństwa amerykańskiego (z aferą rozporkową Billa Clintona na czele), bardzo nietypowo potraktowany wątek rozliczania się z rasizmem i wiele gorzkich refleksji na temat funkcjonowania jednostki w skomplikowanym organizmie jakim jest społeczeństwo, jednak dla mnie ta książka wzbija się ponad wątki społeczne. Fabuła też nie jest tu istotna, liczy się historia bohatera, którą Roth wnikliwie analizuje i składa z niej wielki traktat o człowieczeństwie, o tragizmie bycia człowiekiem. Nader często ocierający się o filozoficzną refleksję. Do tego jak to jest napisane! Kiedy czytam takie zdania: „I pośmialiśmy się jeszcze chwilę, razem. Na niedorzecznej płaszczyźnie jeziora“, jestem w niebie. Mądra, piękna i głęboka książka.

Dawno nie czytałam tak znakomitej książki. Z każdym kolejnym tytułem Philipa Rotha, po który siegam, rośnie moje zdziwienie, osłupienie wręcz, że nie dostał Literackiego Nobla. Serio! Rzadko ma się do czynienia z tak kompletym pisarzem, którego książki można czytać na wielu poziomach. Roth potrafi zagrać na najczulszych strunach i robi to jak wirtuoz, wie gdzie docisnąć, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnia część Amerykańskiej Trylogii, czyta się dosyć opornie tonąc w oceanie słów i mnogości wątków. Historia warta uwagi, aczklwiek potrzebuje czasu by się w umyśle czytelnika zadomowić.

Ostatnia część Amerykańskiej Trylogii, czyta się dosyć opornie tonąc w oceanie słów i mnogości wątków. Historia warta uwagi, aczklwiek potrzebuje czasu by się w umyśle czytelnika zadomowić.

Pokaż mimo to

"Ludzka skaza" to historia Colemana Silka. Bohater jest szanowanym uniwersyteckim profesorem w starszym wieku. Kiedy zostaje niesłusznie posądzony o rasizm, rezygnuje ze stanowiska na uczelni. O tym, że oskarżenie było bezpodstawne, wie jednak tylko on sam – Coleman. Pewnego dnia poznaję Faunię i wplątuje się w skandalizujący romans z tą kobietą o połowę młodszą od niego. Mężczyzna zostanie postawiony przed koniecznością wyboru pomiędzy namiętnością i pożądaniem do Faunii, a ujawnieniem skrywanego od lat sekretu.

"Ludzka skaza" to historia Colemana Silka. Bohater jest szanowanym uniwersyteckim profesorem w starszym wieku. Kiedy zostaje niesłusznie posądzony o rasizm, rezygnuje ze stanowiska na uczelni. O tym, że oskarżenie było bezpodstawne, wie jednak tylko on sam – Coleman. Pewnego dnia poznaję Faunię i wplątuje się w skandalizujący romans z tą kobietą o połowę młodszą od niego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatni z trzech tomów trylogii, po Amerykańskiej sielance i Wyszłam za komunistę, równie dobra jak pozostałe części. Roth jest trochę przegadany jak zwykle, czyta się go stosunkowo ciężko, ale nie można powiedzieć, że zanudza. W pewnym momencie pojawia się w treści książki wątek Kundery, fascynacja autora tym pisarzem. I nagle Roth zaczyna pisać jak Kundera, w taki błyskotliwie filozoficzny sposób. Przyznam, że to była najciekawsza dla mnie część książki. Chyba jednak w sumie bardzo cieszę się, że już ukończyłem czytać tą trylogię ;)
PS: Film na podstawie książki z Nicole Kidman i Anthony Hopkinsem ma tytuł 'Piętno'(2003)

Ostatni z trzech tomów trylogii, po Amerykańskiej sielance i Wyszłam za komunistę, równie dobra jak pozostałe części. Roth jest trochę przegadany jak zwykle, czyta się go stosunkowo ciężko, ale nie można powiedzieć, że zanudza. W pewnym momencie pojawia się w treści książki wątek Kundery, fascynacja autora tym pisarzem. I nagle Roth zaczyna pisać jak Kundera, w taki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje drugie podejście do Rotha, po "Amerykańskiej sielance", która swego czasu zrobiła na mnie duże wrażenie. Jeśli Stany Zjednoczone maja jakieś kompleksy, tematy wstydliwe i często zamiatane pod dywan, a jednak silnie obecne w amerykańskiej tożsamości to Roth systematycznie wywleka je na światło dzienne i analizuje, operując na żywym społecznym organizmie, co jest niezwykle cenne, bo prozaików tak rozlegle i z polotem opisujących współczesność nigdy dość. Przyznam, że tym razem trudniej było mi się utożsamić z problemami bohaterów, co za tym idzie czytałem z mniejszym emocjonalnym zaangażowaniem, jednak z niesłabnącą ciekawością, a skończyłem z satysfakcją i niedosytem.

To moje drugie podejście do Rotha, po "Amerykańskiej sielance", która swego czasu zrobiła na mnie duże wrażenie. Jeśli Stany Zjednoczone maja jakieś kompleksy, tematy wstydliwe i często zamiatane pod dywan, a jednak silnie obecne w amerykańskiej tożsamości to Roth systematycznie wywleka je na światło dzienne i analizuje, operując na żywym społecznym organizmie, co jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Ludzka skaza” Philipa Rotha to kilkaset stron wybitnej literatury.
Historia przede wszystkim Colemana Silka,siedemdziesięciojednoletniego, emerytowanego profesora filologii klasycznej. To także historia Lesa, weterana wojny w Wietnamie i jego byłej żony Fauni, sprzątaczki m.in na uniwersytecie.
Silk Coleman niesłusznie oskarżony o rasizm rezygnuje z funkcji dziekana. Wkrótce umiera mu żona. Pewnego dnia nawiązuje znajomość z Faunią, którą widywał już wcześniej sprzątającą na poczcie.
Kobieta jest analfabetką, czy też chce za taką uchodzić. W dzieciństwie molestowana przez ojczyma. Będąc żoną Lesa była maltretowana przez niego. Straciła dwoje dzieci. Początkowo wydaje się, że to co łączy siedemdziesięciojednoletniego Silka i trzydziestoczteroletnią Faunię to wyłącznie seks. Tymczasem okazuje się, że Silk Coleman skrywa życiową tajemnicę. Coś do czego nigdy nie przyznał się żonie. Czego nie wiedzą o nim jego dorosłe już dzieci. Tylko Faunia będąc tak blisko z Colemanem
odkryje jego prawdziwą tożsamość.
Narratorem powieści jest sąsiad Silka, Nathan. To on głównie opowiada nam o życiu bohaterów tej książki. Każdy z nich naznaczony jest skazą.
„Ludzka skaza” to powieść rzeka. Historia ludzi żyjących w kłamstwie, obarczonych winą, napiętnowanych. To także obraz Ameryki lat pięćdziesiątych, sześćdziesiątych, siedemdziesiątych.
„Ludzka skaza” Philipa Rotha jest ucztą literacką. Długą i wyśmienitą. Do zaczytania. GORĄCO POLECAM!

„Ludzka skaza” Philipa Rotha to kilkaset stron wybitnej literatury.
Historia przede wszystkim Colemana Silka,siedemdziesięciojednoletniego, emerytowanego profesora filologii klasycznej. To także historia Lesa, weterana wojny w Wietnamie i jego byłej żony Fauni, sprzątaczki m.in na uniwersytecie.
Silk Coleman niesłusznie oskarżony o rasizm rezygnuje z funkcji dziekana....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślałem, że nic nie dosięgnie do poziomu Amerykańskiej sielanki, ale jednak się myliłem. Ludzka skaza zawiera wszystko to, co Roth ma najlepsze. Nie sposób znaleźć tu bohatera, który byłby nieistotny. Literatura na najwyższym poziomie.

Myślałem, że nic nie dosięgnie do poziomu Amerykańskiej sielanki, ale jednak się myliłem. Ludzka skaza zawiera wszystko to, co Roth ma najlepsze. Nie sposób znaleźć tu bohatera, który byłby nieistotny. Literatura na najwyższym poziomie.

Pokaż mimo to

Philip Roth roku < 3

Philip Roth roku < 3

Pokaż mimo to

Znany Wam już z dwóch wcześniejszych części trylogii Philipa Rotha pisarz Nathan Zuckerman rozpoczyna kolejną opowieść w roku 1998. To czas „afery rozporkowej” Billa Clintona, kiedy (jak określił to narrator tej historii) w Ameryce zatriumfowała, po raz kolejny zresztą „świętoszkowatość”. Ja na użytek własny tę przypadłość nazywam hipokryzją. Nie jest ona, niestety, przypadłością występującą tylko okresowo i wyłącznie w USA. Z własnego podwórka znamy wielkich specjalistów od moralności, patriotyzmu i „przyzwoitego prowadzenia się". To, że cześć z tych apologetów cnót wszelakich samemu jest na przykład rozwodnikami czy osobnikami maltretującymi rodzinę w zapale iście inkwizytorskim jakoś umyka nie tylko im samym, ale i gawiedzi, która też ma sporo za uszami. Jednak z wielką przyjemnością i wypiekami na twarzy, jak to z gawiedzią i motłochem bywa, śledzą publiczne smaganie przeciwników politycznych swoich idoli. A później – sami wynajdują własne ofiary. W takiej właśnie sytuacji znalazł się szanowany profesor filologii klasycznej Coleman „Silky” Silk. Co spowodowało problemy wiekowego już profesora? Otóż, w szóstym tygodniu semestru, wyczytując nazwiska dwojga studentów, którzy do tej pory nie zaszczycili go obecnością na swoich zajęciach wygłosił następującą kwestię:

”Czy ktoś z państwa zna te osoby? Czy to żywi ludzie, czy może zmory?”

Okazało się że lokalni „sprawiedliwi i prawi” doszukali się w tej wypowiedzi.... rasizmu. Dlaczego? Ano dlatego, że w jakimś słowniku słowo „zmora” oprócz klasycznego znaczenia miało znaczenie drugie. Było to „pogardliwe określenie Murzyna”. Profesor Silk pełnił przez kilka lat rolę dziekana i wprowadził pewne zmiany, które nie przysporzyły mu nadmiaru przyjaciół. Wręcz przeciwnie - uczelnianych „leśnych dziadków” doprowadziły do furii. Zaczął bowiem od nich wymagać.... publikacji naukowych w innym periodyku niż lokalne „Athena Notes”(sponsorowane zresztą przez jakiegoś krewnego czy znajomego królika), których wartość naukowa była żadna. Sprowadził sporo „młodej krwi” dzięki czemu uczelnia zaczęła przypominać co nieco ośrodek uniwersytecki, a nie kółko wzajemnej adoracji.

Między innymi za jego rządów rozpoczął pracę jako wykładowca, pierwszy czarny doktor. Było on pierwszym Murzynem, który w tej szacownej placówce pełnił inna rolę niż sprzątacza czy woźnego. Ale nawet on nie wsparł swojego mentora. Po raz kolejny pojawi się zapewne pytanie „dlaczego?” Dlatego, że dzięki temu czarni aktywiści mogli ugrać coś więcej dla siebie. Zwiększenie ilościowe czarnej kadry dydaktycznej itp. Profesor Silk, jako osoba pryncypialna złożył rezygnację, nie idąc na układ, że wystarczy, że..... przeprosi studentów za swoje słowa. Uznał, że jeżeli nie daje się wiary jego słowom, to nie widzi dla siebie miejsca na tej uczelni. Cała ta sytuacja doprowadziła (w opinii Colemana) do śmierci jego żony. Po odejściu z uczelni całkowicie odciął się od swej profesorskiej przeszłości. A dzięki wynalazkowi , który z siedemdziesięciolatka robi młodzieniaszka, czyli viagry przypomniał sobie stare dzieje, kiedy był wielkim miłośnikiem (i konsumentem) uroków płci niewieściej. Związał się z 34-letnią niepiśmienną sprzątaczką, którą poznał jeszcze na uczelni. Ze swoich problemów i sekretów zwierzył się swemu sąsiadowi – Nathanowi.

Przez splot zdarzeń, o których nie będę tutaj pisał z oczywistych względów Nathan Zuckerman poznaje historię życia „Silky”ego”. A to co odkrył dowodzi bez jakichkolwiek wątpliwości, że wypowiedź Colemana nie była rasistowska.

W mojej ocenie "Ludzka skaza" to najlepsza część trylogii amerykańskiej Rotha.

Znany Wam już z dwóch wcześniejszych części trylogii Philipa Rotha pisarz Nathan Zuckerman rozpoczyna kolejną opowieść w roku 1998. To czas „afery rozporkowej” Billa Clintona, kiedy (jak określił to narrator tej historii) w Ameryce zatriumfowała, po raz kolejny zresztą „świętoszkowatość”. Ja na użytek własny tę przypadłość nazywam hipokryzją. Nie jest ona, niestety,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to