Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak, tak wiem. Ostatnio przysparzam Ci samych zmartwień. Muszę ci jednak powiedzieć, że nie wierzę już, by istniało dla mnie coś takiego jak szczęście. Obawiam się, że każda istota ma wewnętrzne życie z własnymi powikłaniami, które czasem nie dają się wypowiedzieć, choćby nie wiem jak się starała. Proszę cię więc tylko o to, żebyś był dla mnie wyrozumiały i dał mi czas, abym mogła lepiej zrozumieć samą siebie (...)".

Lekceważona przeszłość nierzadko zaskakiwała mnie wyrazistymi i niespodziewanymi obrazami, momentami, które ledwie pamiętałem, dopóki do mnie nie wróciły.

-Jakie to dziwne... wydaje mi się, że właśnie minąłem samego siebie z ojcem, chociaż mojego młodszego brata, prawdziwego brata, nie Hensuiro, nigdzie nie było widać. Ponieważ był pan przekonany, że jestem jedynakiem, a ja rzeczywiście większość życia przeżyłem bez rodzeństwa, nie widziałem powodu, żeby panu o nim wspominać. Widzi pan, on zmarł na gruźlicę, właściwie umarł zaledwie miesiąc po tym, jak razem spacerowaliśmy po tej ścieżce. - Pan Umezaki zerknął przez ramię, przyśpieszając kroku. - Jakie to dziwne, Sherlock-san. To było wiele lat temu, a jednak teraz wcale nie wydaje się tak odległe.