Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...załóżmy, że powiem ci, że wszystko, co widzisz jest tylko połową wszystkiego, co się tu znajduje? Co byś zrobił, gdybym ci powiedziała, że masz odwrócić głowę i popatrzeć na drugą połowę? Gdzie byś spojrzał?

Jesteśmy tu, by świętować życie jakie mamy, a nie rozczulać się nad tym, które straciliśmy.

Wydaje mi się, że jakaś mała cząstka mnie wiedziała, że w moim życiu brakuje rozwagi. Od czasu do czasu szeptała - 'Sarah, zwolnij proszę. Tak się nie da. Nie możesz tego wszystkiego ciągnąć'. Ale reszta mnie, ta silna, bystra i nastawiona na sukces, sukces, sukces - zupełnie tego nie słuchała.

Tylko cisza, góry. Cisza. Chciałabym umieć zakorkować porcję ciszy w butelce, zabrać ją ze sobą (...) i sączyć z niej nieskończenie wiele razy dziennie.

Mniej pieniędzy, więcej czasu. Jak dotąd ta wymiana jest warta każdego grosza.

Zauważam, że z całej siły próbuje powściągnąć emocje, ale jest jak wstrząśnięta butelka szampana, a ja właśnie wystrzeliłam korek. Z tym, że nikt nie świętuje.

Wszystkie skomplikowane uczucia, jakie żywiłam do mojej mamy, dotychczas leżały nieruszane i niezanalizowane, pokryte grubą warstwą kurzu na stole na strychu. Nietknięte przez trzydzieści lat. A teraz poczułam, ze właśnie zdmuchnęła z nich kurz, sprawiając, że każda bolesna cząsteczka emocji zaczęły mnie ranić.