Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Julka, ja nie chcę być twoim przyjacielem.
Zamarłam. Co on do mnie mówi?(...)
- Pragnę Ci zaproponować, byś była w moim świecie, bo w sercu i myślach dawno już jesteś. Rozumiesz? Chcę, byś swoje serce otworzyła dla mnie i byś mnie wpuściła do swojego świata, do samego środka. Zgadzasz się?

W życiu jest coś takiego jak przebaczenie. To jedna z najwspanialszych cech.

To niesamowite, jak wiele można ukryć, uśmiechając się..

Ja nie zamierzam przestać marzyć, bo jest to zwyczajnie piękne. Gdy realizują się twoje marzenia, czujesz pełnię szczęścia. Ale szczęśliwym się bywa, a nie jest się cały czas. I to jest fenomenalne, bo gdybyś była szczęśliwa cały czas, to stałoby się to rutyną, a ona nie jest wzniosła, nie szybuje ponad chmurami, nie unosi cię nad ziemię i nie sprawia, że z oczy płyną ci te najpiękniejsze łzy.

Była noc. Otaczała mnie ciemność. Często jej nie lubiłam, czasem się jej bałam, ale bywało i tak jak teraz, że dawała mi poczucie bezpieczeństwa, bo nikt nie mógł widzieć moich łez, a więc mogłam płakać do woli.

Mamo to jest Natalia. Mówiłem ci już o tym i dziś powtórzę. Z nią chcę odbyć ziemską wędrówkę aż po kres. Natalia-zwrócił się do swojej narzeczonej. -Czy ty też tego chcesz?
-Tak. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie ani teraz, ani do końca moich dni, bo jedyne czego jestem pewna, to że prawdziwa miłość istnieje i nigdy istnieć nie przestanie.

Ponure myśli zaatakowały ze zdwojoną siłą, jakby nie mogły mi wybaczyć, że zapomniałam o nich, że je odtrąciłam i miałam śmiałość cieszyć się szczęściem Ali. Ponure myśli były częścią mnie i chyba nie znosiły tego, gdy je przeganiałam, a tym bardziej o nich zapominałam. Teraz triumfowały.