Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie idzie w niebo kto z miłości ginie,
Bo brak tam zmierzchu, co rozkosz osłania,
A boska słodycz w niebieskiej dziedzinie
Mniej słodka ustom, niż miód całowania...

Nie płonie także w piekielnej głębinie,
Bo już się spalił płomieniem kochania,
A ból i wzgarda, w zwątpienia godzinie,
Nad szpon szatana pierś krwawiej rozrania...

Czym umarła? patrz! słówkiem zagadnie wesołem,
To złuda, ręka twoja mnie zabić nie może!

Poznałem moje szczęście: Kto zamieszkał ziemię,
Ten obejść się nie może bez pomocy bratniej,
I odtąd ukochałem całe ludzkie plemię.

Połysk szczęścia zgasł przedwcześnie,
Znów go roztlić w sercu trudno!
Znałem radość tylko we śnie,
A sen tylko marą złudną.