Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kąciki jego ust były czerwone od powidła różanego z rogalików, które upiekła dzień wcześniej jego żona. Okruszki rozsypały się po wszystkich raportach zalegających na jego biurku.

Widziała świat w dużej mierze w dwóch barwach - albo coś było białe, albo czarne. Szarości wynikały według niej tylko z braku informacji. Dzieci powinny się albo uśmiechać, gdy ktoś zwraca na nie uwagę, albo się peszyć i uciekać. Tak mówiło jej doświadczenie.

Nasza em­pa­tia koń­czy się w mo­men­cie, gdy komuś po­wi­nie się noga.