Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyrósł z głębin na wodach kwiat piękny jak smutek, cichy jak westchnienie. Biały był i twarde miał pąki, kręgiem po brzegach w zieleń liści dłoniastych ujęty.

Bo i po cóż wspominać? Pamięć chwil szczęsnych, pogodą rozśnianych budzi tylko głęboki smutek i tęsknotę za tym, co już nigdy nie wróci. Wspomnienia zdarzeń bolesnych kirem żałoby osnuwają duszę i obezwładniają męskie serce...

Dziwnie, nad miarę serdecznie dusze te dwie w jedno spłynęły. Zasunęły się jedna za drugą jak dwa przezrocza, przeglądając się wzajem.