Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cholerny świat...

Mówił o "nowej makabrze". Postrzegał te zbrodnie w kategoriach egzystencjalnych, jako kryzys człowieczeństwa. " Zabrnelismy - kochani moi- zabrnelismy straszliwie. Straszna rzecz - bo nie ma na to słów..... Chciałem powiedzieć- zezwierzęcenie..... lecz nie! jesteśmy od zwierząt o całe piekło gorsi".

Zupełnie niespodziewanie ugiął się pod ciężarem silnych emocji. Zbierało mu się na płacz, bo uświadomił sobie, że wokół nich życie toczy się dalej, chociaż za drutami obozu giną ludzie. Nikt nie przejmuje się ich cierpieniem. Przekonanie, że jego rodzina pozostawała bezpieczna, teraz wcale nie był dla niego żadnym pocieszeniem. Wręcz przeciwnie. Wszak wiedział już o istnieniu tego odrazajacego świata i miał świadomość, że właściwie w każdej chwili jego Maria może zostać aresztowana i trafić do miejsca podobnego do Auschwitz".

Historia Witolda ukazuje potrzebę wykazywania się odwagą w odróżnianiu zła nowego od starego, odwaga do nazwania niesprawiedliwości niesprawiedliwością i zaangażowania się w niesienie pomocy innym. Uważam jednak, że warto zauważyć istnienie granic empatii Witolda który nigdy nie postrzegał Holokaustu jako symbolu najgorszej zbrodni, jakiej człowiek może dopuścić się względem drugiego. Koncentrował się głównie na kwestii zapewnienia przetrwania swoich ludzi i Polski.

Słynny "łowca nazistów" Szymon Wiesenthal wspomniał cyniczne uwagi, które często słyszał od żołnierzy z SS: "Niezależnie od tego jak ta wojna się skończy, my już naszą wojnę z wami i tak wygraliśmy: żaden z was nie ocaleje i nie będzie mógł dać świadectwa, a nawet jeśli któryś przeżyje i będzie o tym opowiadał, to świat mu nie uwierzy.