Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fortuna, tak ważna w życiu, w szachach nie odgrywa żadnej roli. Jeśliby miały stać się bardziej realistyczne, jeden z przeciwników powinien przystępować do gry ze znacznie większą armią, a drugi w połowie partii wprowadzać do niej armię przyjaciela. Wszystkie białe pionki powinny przejść na stronę czarnych, a czarny laufer potajemnie zbijałby figury po własnej stronie. A potem, gdy już jedna ze stron byłaby bliska dania przeciwnikowi mata, należałoby rzucić monetą. Gdyby wypadła reszka zmieniałoby się strony. I trzeba by grać pod gołym niebem, żeby wiatr mógł czasem nieco poprzestawiać figury. Tak, to wierniej oddawałoby rzeczywistość.

Wzdycham i podnoszę wzrok ku niebu. Fortuna posyła mi pełen wyższości uśmieszek, a potem prycha z pogardą.

W złych czasach ścieżka dobra często prowadzi nas do domu zła. Możemy wszakże nieraz dojść do domu dobra, obierając ścieżkę zła. A musisz się zgodzić, że cel podróży jest ważniejszy niźli sama podróż. Zatem cele uświęcają środki.

Im większą ciemność ma przed sobą źrenica, tym bardziej powiększa się jej obwód, a to powiększenie sprawia, że ciemność wydaje się mniejsza. W ten sposób nasze oczy przystosowują się do zła - oswajają się z nim, uczą się widzieć to, co jest poza nim.