Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zamknąłem oczy i pogrążyłem sie w dawno minione lata. Jesteśmy samozwańcami samych siebie z dalszej albo nawet bliższej przeszłości. Zmieniają się ludzie i środowiska, zmienia się miłość i przyjaźń. Jedni odchodzą, drudzy przychodzą. Sami sobie na fotografiach sprzed lat wydajemy się jacyś inni. Nie tylko w sensie fizycznym, ale i w sensie psychicznym. Dziwią i żenują własne listy. Człowiek, chcąc nie chcąc, ciągle się odzwyczaja i przyzwyczaja do aktualnych form i konstelacji. Miało się X szans, dróg przez nie przeczytane powieści i możliwości. Mogłem pójść po już dzisiaj nie istniejących ścieżkach, do nie spotkanych ludzi, miast i osiągnięć. Może klęsk, może zwycięstw. Jedna decyzja, jedno przypadkowe skręcenie lub spóźnienie przekreśla i unicestwia nieskończoność pozostałych wersji. I oto czuję się samozwańcem samego siebie, który poszedł przez inne trudy ku innym górom.

Smutek jest zielenią drzew i zapachem ziół.

Bowiem trzeba mieć oczy ku widzeniu, bowiem trzeba mieć uszy ku słyszeniu.

Dni są upalne, wysokie i dalekie, a noce w mieście Um pełne gwiazd.