Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, zdawać by się mogło, na czasie. Kiedy, jak zły szeląg, powraca w Polsce dyskusja o banderyzmie i UPA. Każdy konflikt ma swój punkt widzenia, w tym przypadku poznajemy punkt widzenia bojownika UPA. Nic wiec dziwnego, ze dostajemy sporo głodnych kawałków o bohaterstwie UPA, ich szlachetności i działaniu w samoobronie. Polacy to w wielu przypadkach nienawistni szowiniści, łasi na majątek i ziemię Ukraińców. Po amnestii Płeczeń chciał żyć w pokoju ale mu nie dano i musiał uciekać. Dziwnie się to czyta każdemu, kto chociaż trochę zna historię relacji z Ukrainą i "dokonania" banderowców. Wołyń pojawia się jako jedno wspomnienie. Stamtąd pochodził jeden z "szowinistów" polskich, organizujący napady na wioski Ukraińskie... ciekawe dlaczego? Czyli jak zwykła: ja o niczym nie wiedziałem, wykonywałem rozkazy, realizowałem boską misję. Rozumiem perspektywę Płeczenia, cóż, wszyscy jesteśmy ludźmi... ale zupełnie jej nie przyjmuje jako Polak. Kiedy polityka zostaje sprowadzona do rodzinnej wróżdy, kończą się dylematy i nie ma znaczenia co było pierwsze: jajko czy kura. Kto zaczął pierwszy? Jednak nasze wojska ostro gniotło UPA, co jasno wynika z opisów potyczek. I bardzo dobrze. Wrażenie zrobił na mnie opis mieszaniny etnicznej tych obszarów. Polacy, Łemkowie, Bojkowie, Ukraińcy, Żydzi, Ormianie. Polacy potrafili wspierać bojowników UPA czy nawet mówić tylko po Ukraińsku. Ludność miejscowa potrafiła opowiedzieć się po stronie konfliktu niezależnie od swojego pochodzenia etnicznego. Głównych bohaterów wspierały dwie polskie rodziny... córka jednej z nich zarzekała się, że nie wyjdzie za Polaka. Te wspomnienia dobrze byłoby zestawić ze wspomnieniami tych, którzy przeżyli masakrę na Wołyniu. Książka ciekawa ale nie pozbawiona stronniczości. Każdy lubi wybielać się w swoich wspomnieniach.