Polski dziennikarz, powieściopisarz i nowelista pochodzenia ormiańskiego, reprezentant gawędy szlacheckiej.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Uczył się w szkołach w Stanisławowie i Lwowie. Po przerwaniu studiów w 1875 roku był dzierżawcą majątków ziemskich.

Zadebiutował w prasie jako nowelista w 1889 roku. Był współzałożycielem (1901) i redaktorem naczelnym wychodzącego we Lwowie dziennika „Przedświt”, prowadził w nim także dział literacki. Współpracował też z innymi czasopismami lwowskimi, krakowskimi i warszawskimi. („Słowo Polskie”, „Gazeta Lwowska”, „Czas”, „Nowa Reforma”, „Tygodnik Ilustrowany”).

Jego twórczość mieściła się w nurcie popularnej beletrystyki romansowej i przygodowej. Opowiadania, nowele i powieści koncentrowały się na życiu szlachty podolskiej, ukazywały młodych ziemian prowadzących bujne życie towarzyskie i uczuciowe. Abgarowicz interesował się także życiem Rusinów i przyczynił się do popularności kultury huculskiej w Polsce. Do jego najbardziej znanych utworów należą powieści: „Klub nietoperzy” (dwa tomy, 1892 – pierwsza wydana powieść),„Polubowna ugoda” (1894),zbiór nowel „Z wiejskiego dworu” (1895) oraz zbiory opowiadań i szkiców regionalno-historycznych: „Z carskiej imperii” (1892),„Rusini” (1893),„Widziane i odczute” (1904).