Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zara, nie odrywając wzroku od kartek, uśmiechnęła się, widząc, jak postać podchodzi do łóżka, wsuwa się pod kołdrę i zakleszcza ręce wokół jej łydek.
- Zoe, wyłaź! Nie można siedzieć pod kołdrą.
- Czemu? – wesoły dziecięcy głos rozbrzmiewał gdzieś w okolicy nóg Zary.
- Bo braknie ci powietrza.
Wymacała pościel w poszukiwaniu głowy siostry. Znalazłszy ją, poklepała pieszczotliwie. Zoe roześmiała się, jej oddech łaskotał skórę Zary.
- No chodź.
- Boję się. – Dziewczynka spoważniała, zakleszczając ramiona ciaśniej wokół nóg siostry.
- Czego, skarbie?
- Tu jest ciemno.
- Pod kołdrą? To wyjdź.
- Nie, tu jest ciemno.
Zara zmarszczyła brwi i odłożyła książkę.
- O czym ty mówisz? Gdzie jest ciemno?
- Tu. – Głos Zoe brzmiał tak, jakby dochodził zza ściany. – W grobie.
Zara szarpnęła za kołdrę, książki i zeszyty zsunęły się na podłogę.
Na prześcieradle leżały pożółkłe kości, z ramionami oplecionymi wokół jej łydek.

Ostatecznie każda bajka musi mieć swoją wiedźmę.