Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam kilka wolnych godzin po południu, zatem zaszłam do biblioteki i z ciekawości sięgnęłam po album Tarallo, przewidując lekturę krótką, miłą i niezobowiązującą. Wyszłam z biblioteki zniesmaczona i bardzo rozczarowana. Album swoje lata ma, ale wśród zdjęć nadal można znaleźć kilka perełek. Bardzo przemawia do mnie także sam pomysł stworzenia albumu o Azji (z pewnym uściśleniem jednak, bo jeśli Azja, to gdzie zdjęcia z Uzbekistanu?) pojmowanej jako Daleki Wschód. Rozumiem, że obszerność materiału wymusza skrótowość. Ale przecież są pewne granice! Może zdjęcia wybroniłyby się same, ale tekst opisujący fotografie pogrążył ten album do reszty - ilość błędów, jakie udało się zamknąć autorowi w rozdzialikach o Japonii przekracza średnią ilość błędów ortograficznych przeciętnego gimnazjalisty. Ród Tokugawa nie był zwany Edo, Ieyasu nie był kondotierem, epoka nie nazywała się Muromach, matsuri nie jest nazwą własną, a Budda to nie to samo co bodhisattwa - to jest tylko to, co wyłapałam na podstawie własnej wiedzy, ale nie chcę się nawet zastanawiać, co się dzieje w rozdziałach, których zawartości nie mogłam w ten sposób zweryfikować. Ze zrozumiałych względów najwięcej miejsca poświęcono Chinom z ich historią i kulturą. Kolejne kraje omówiono przy okazji takich zagadnień jak przyroda i szeroko pojęte piękno naturalnego krajobrazu albo religia i wierzenia. Do tych kategorii autor przyporządkował zdjęcia z Korei, Wietnamu, Laosu, Birmy i Kambodży, dorzucając jeszcze garść zdjęć z Indonezji. Mogło być ciekawie, a wyszło irytująco - a już gwoździem do trumny był ten natrętny europocentryzm, który co i rusz przedstawiał się w takich kwiatkach, jak akapity o "japońskim baroku" albo "wietnamskim baroku". Czekam z niecierpliwością na doniesienia o jakimś japońskim albumie, w którym o europejskim malarstwie klasycystycznym napiszą jako o "europejskiej szkole Tosa".