Ireneusz Adam Łuć

Książka niniejsza opowiada o takim aspekcie dziejów armii rzymskiej, który często bywa pomijany i znajduje się w cieniu badań nad wielkimi bitwami, limesem i karierami poszczególnych dowódców. Autor monografii skupia się na więziach, jakie łączyły rzymskich żołnierzy w epoce pryncypatu. Ponieważ praca oparta jest przede wszystkim na materiale epigraficznym, czytelnik może się dowiedzieć, jakimi terminami żołnierze określali się nawzajem, jak wyglądały "kasy pogrzebowe" i do jakiego stopnia zawód żołnierza był dziedziczny. Książka wiele mówi o armii rzymskiej jako organizacji i o jej funkcjonowaniu w czasach pokoju. Moją ocenę obniża natomiast słaba korekta, szczególnie słaba w terminach łacińskich, które często zawierają niepasujące do siebie formy gramatyczne. Dobrze porównać to, co pisze Łuć z bardzo ciekawym rozdziałem Jeana-Michela Carrié o żołnierzu w pracy zbiorowej "Człowiek Rzymu". Tomasz Babnis