Michał Androsiuk

Macie takich pisarzy, których nikt nie zna, a Wy uznajecie ich za geniuszy? Dla mnie kimś takim jest Michał Androsiuk. Człowiek, który o Podlasiu pisze tak jak nikt inny. Daleki od kalania wszystkiego dookoła, ale nie popadający też w zbędne umagicznienie. Mistrzowsko opracował figurę “czułego narratora” nim jeszcze Oldze Tokarczuk przyśniła się noblowska przemowa. Ironiczny i pesymistyczny niczym Houellebecq, chociaż bez potrzeby nurzania się w wydzielinach ludzkiego ciała. Piszący o podziałach etnicznych i religijnych bez grama ideolo. Mistrz. I mówię to ja, który pod Hajnówką spędziłem trzy lata. Mógłbym porównać Androsiuka do Czechowa, Hrabala, Pavela i wielu, wielu innych, ale “Białemu koniowi” najbliżej jest chyba do “Stu lat samotności”. Co prawda nikt tu nie lata, nie ma niezwykłych wynalazków, a przepowiednie się nie sprawdzają, ale przecież wszystko zaczyna się od mitu o mężczyźnie i kobiecie, którzy zakładają Miasteczko (a może i całą ludzkość). Jak się okazuje w finale, istotny jest też grzech, który, choć inny niż u Marqueza, zaciąży na dalszych losach bohaterów. Są powstania, wojny, niewierne żony, zdradliwi mężowie, a przede wszystkim bolesne rozczarowanie, że wszystko jest nie tak jak być powinno. I tylko śmierć przynosi ukojenie i uśmiech na ustach. Mógłbym napisać o “Białym koniu” wiele więcej. O mityzacji Hajnówki, o micie założycielskim, o konstrukcji całej opowieści i tym podobnych rzeczach, ale to bezcelowe. Bezcelowe bo prawdopodobnie nigdy tej książki nie przeczytacie. Nakład już dawno wyczerpany, polowałem na nią na allegro przez kilka lat (pozdro dla tych, którzy kilka razy mnie ubiegli),w bibliotekach pojedyncze egzemplarze