Otto Skorzeny zapewne był niezwykłym świadkiem wydarzeń z czasów II Wojny Światowej. W pierwszych latach był „noname’owym” esesmanem walczącym we wszystkich zwycięskich dla Niemiec kampaniach zaborczych. Aż po pierwszą weryfikację pyszałkowatych wyznawców Hitlera na mroźnych bezkresach Rosji. Przełom w karierze „pierwszego komandosa III Rzeszy” nastąpił we wrześniu 1943r., kiedy to w spektakularnej akcji powietrznodesantowej uwolnił Benito Mussoliniego. Głodna sukcesów propaganda Goebbelsa przeprowadziła szeroką kampanię, w której Otto Skorzeny został przedstawiony jako germański heros, dzięki któremu szala zwycięstwa może się przechylić dając Niemcom ostateczne zwycięstwo. Wpływ na karierę Skorzenego miała też nawiązana przez niego relacja z Adolfem Hitlerem. Zwalisty dryblas, skłonny do karkołomnych przedsięwzięć, a przy okazji ziomek Hitlera – oboje byli Austriakami- działał na wyobraźnię przytłoczonego widmem klęski fuhrera. Ten już wiedział, że tylko nadzwyczajne wydarzenia mogą odsunąć scenariusz klęski w obliczu przygniatającej przewagi materiałowo-ludzkiej i moralnej aliantów. Wybawienia szukał w „cudownych broniach” czy nadludzkich wyczynach „germańskich wojowników z Waffen SS”
Zabrałem się za lekturę tej książki z wielkim entuzjazmem, licząc na niezwykłe smaczki, jakie mógł nam zaserwować taki naoczny świadek, a czasem główny aktor spektakularnych wydarzeń z czasów minionej wojny. Już po pierwszych rozdziałach mój zapał zgasł. Zamiast sensacji lub osobliwego prywatnego spojrzenia ze strony przeciwnika dostałem jakąś pokraczną, prymitywną agitację post hitlerowską. Ten olbrzymi fizycznie człowiek był ociężały nie tylko w ruchach, ale także w myśli. Po całych doświadczeniach wojennych, gdy wyszła prawda o wielu zbrodniach wojennych czy zaborczych działaniach rządu III Rzeszy, ten dawny SS-mann twardo upierał się, że Hitler nie dążył do wojny ani się do niej nie przygotowywał, a konflikt światowy został Niemcom narzucony. Czyżby był to objaw zbyt długiego noszenia ciężkiego hełmu bojowego na głowie? Następne absurdalne zarzuty obwiniały Wielką Brytanię o to, że nie chciała zawrzeć pokoju z Niemcami w 1940/1941, aby te mogły w spokoju konsumować owoce swoich podbojów i eksterminować podbitą ludność. Skorzeny jako frontowiec ani razu nie wspomina o egzekucjach, pacyfikacjach, działalności Einsatzgruppen itp. normalnych widoków na każdym froncie walk „Teutonów”. Spisując swoje wspomnienia po wielu latach nie wspomniał o holocauście nawet w kontekście jego negowania. Niesłychana wręcz ignorancja. Naprawdę w bólach przeszedłem przez te dłużące się stronice wywodów historyczno-politologicznych byłego siepacza z SS. Ale w połowie książki nastąpił zwrot. W końcu Skorzeny zaczyna opowiadać o kulisach swoich największych akcji. Bardzo pieczołowicie opisuje kulisy odbicia Mussoliniego na apenińskim szczycie Gan Ssaso. Następnie już mniej efektowna, ale równie szaleńcza akcja na budapesztańskim Zamku Królewskim. Na koniec mamy mało przekonujący i straszliwie zakłamany opis niemieckiej ofensywy w Ardenach pod koniec 1944r. W czasie tej ostatniej akcji hitlerowców na zachodnim froncie, Skorzeny odegrał rolę złowrogiego demona. Był wszędzie i nigdzie. Jego dywersantów przebranych w alianckie mundury widziano w każdym nieznanym żołnierzu wojsk sojuszniczych. Sam zaś Skorzeny był podejrzewany o próbę porwania/zabicia głównodowodzącego wojsk aliancki gen. Eisenhowera.
Już po wojnie, gdy Otto Skorzeny uciekł z alianckiej niewoli, nagromadziło się wokół jego osoby sporo legend i mitów. Gdy był już bezpieczny w rządzonej przez gen. Franko Hiszpanii, dla wielu był symbolem neohitleryzmu oraz możliwej próby odrodzenia niemieckiego militaryzmu. Upływające lata wzmacniały famę „najniebezpieczniejszego człowieka Europy” z czasów II Wojny Światowej, przyćmiewając całkowicie fakty związane z tą postacią. Trudno Skorzenego nazwać komandosem według współczesnej definicji tego słowa. Wstąpił do wojska w wieku lat 31 i większość wojny przesłużył jako zwykły żołnierz liniowy. Uwolnienie Mussoliniego, czy akcja w Budapeszcie właściwie przebiegły bezkrwawo i były to akcje wymierzone przeciwko zdezorientowanym, niedawnym jeszcze sojusznikom. Gdyby Skorzeny ze swoimi „Brandenburczykami” wylądował na Kremlu z próbą zabicia Stalina, to by była akcja bojowa. Ostatnia misja specjalna Skorzenego w Ardenach skończyła się całkowitą klęską, tak jak i cała ofensywa.
Niemniej jednak jest to bardzo ciekawa postać. Pomimo plugawej propagandy jaką przemyca w tekście i wielu ewidentnych przekłamań, warto zapoznać się z tymi wspomnieniami. Dla osób, które bardzo szczegółowo interesują się historią II Wojny Światowej będzie to zapewne nie lada gratka czytelnicza.

Otto Skorzeny zapewne był niezwykłym świadkiem wydarzeń z czasów II Wojny Światowej. W pierwszych latach był „noname’owym” esesmanem walczącym we wszystkich zwycięskich dla Niemiec kampaniach zaborczych. Aż po pierwszą weryfikację pyszałkowatych wyznawców Hitlera na mroźnych bezkresach Rosji. Przełom w karierze „pierwszego komandosa III Rzeszy” nastąpił we wrześniu 1943r.,...

Jeśli ktoś, tak jak to miało miejsce w moim przypadku, spodziewa się czegoś w stylu Ambrose'a (np. Kompania Braci) tylko z perspektywy "drugiej strony" - spojler - raczej będzie rozczarowany.
Jeśli ktoś spodziewa się mniej lub bardziej szczegółowych i/lub "pikantnych" opisów wspomnianych na okładce "operacji specjalnych"... Nie znajdzie ich zbyt wiele, lub wcale. W domyśle, znów będzie rozczarowany.
Jeśli ktoś spodziewa się po autorze mniej lub bardziej głębokiej refleksji, o próbie rozliczenia z przeszłością nie wspominając... Jak można się już chyba domyślić... Ponownie się rozczaruje. Otto z godnym podziwu uporem, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę fakty, które/jakie musiały mu już być wówczas znane - broni nie tylko elementów skompromitowanej i zbrodniczej doktryny, ale również często jej wykonawców, w tym - co można w sumie zrozumieć teoretycznie - samego siebie. Z początku jest to nawet może i zabawne, słyszeć znów starą śpiewkę "byliśmy żołnierzami, wykonywaliśmy rozkazy, to nie my..." itp., po jakimś czasie staje się to jednak nudne, nawet niesmaczne nieco. Doceniam lojalność i wierność swym poglądom, ale wszystko ma swoje granice. Reasumując... Jak dla mnie książka w sumie o niczym, napisana albo dla mamony, albo jako wyraz ego autora. Jeśli kogoś interesuje tematyka, warto przeczytać zapewne, chociażby po to by tym bardziej docenić inne, o wiele lepsze pozycje. Ogólnie jednak flaki z olejem, mało faktów, a sporo ego i próba obrony tego czego obronić się raczej nie da. 4/10

Jeśli ktoś, tak jak to miało miejsce w moim przypadku, spodziewa się czegoś w stylu Ambrose'a (np. Kompania Braci) tylko z perspektywy "drugiej strony" - spojler - raczej będzie rozczarowany.
Jeśli ktoś spodziewa się mniej lub bardziej szczegółowych i/lub "pikantnych" opisów wspomnianych na okładce "operacji specjalnych"... Nie znajdzie ich zbyt wiele, lub wcale. W...

Mówi się, że historia jest pisana przez zwycięzców, dlatego ciekawie czyta się książkę, która została napisana przez zwyciężonego. Otto Skorzeny, był swego czasu jednym z najbardziej znanych i poszukiwanych oficerów SS, był postacią bardzo kontrowersyjną wokół której narosło wiele mitów. Z częścią tych mitów stara się rozprawić sam autor. Jako wojskowy dowodzący oddziałem do zadań specjalnych brał udział w uwolnieniu Mussoliniego, polowaniu na Titę w Jugosławii, oraz przejęciu władzy na Węgrzech w 1944 roku. Przeprowadził też dywersję w trakcie ofensywy w Ardenach, która spowodowała, zamęt a nawet panikę wśród dowództwa sił sprzymierzonych. Jeżeli ktoś czytał inne książki niemieckich oficerów napisane po wojnie może być nieco zaskoczony historią Skorzenego. Po pierwsze Skorzenny za nic nie przeprasza, nie ma tu jakieś samokrytyki, często za to krytykuje nieudolnych generałów, pochlebców zgromadzonych wokół Hitlera, a także zamachowców z Stauffenbergiem na czele. BA! mamy tu nawet do czynienia z chwaleniem Hitlera i naganą krótkowzroczności zachodnich aliantów. Po części taka butna postawa wynika z charakteru autora, który był niezwykle charyzmatyczną postacią, z drugiej strony wynika to z tego że jako jeden z niewielu miał możliwość pisania bez żadnej zewnętrznej czy wewnętrznej cenzury, mieszkając początkowo w Hiszpanii, a potem w Ameryce Południowej.

Mówi się, że historia jest pisana przez zwycięzców, dlatego ciekawie czyta się książkę, która została napisana przez zwyciężonego. Otto Skorzeny, był swego czasu jednym z najbardziej znanych i poszukiwanych oficerów SS, był postacią bardzo kontrowersyjną wokół której narosło wiele mitów. Z częścią tych mitów stara się rozprawić sam autor. Jako wojskowy dowodzący oddziałem...

Na poczatek troche mylacy podtytuł, minowicie "moje operacje specjalne", spodziewałem sie konkretnych i pelnych opisów owych operacji których nie ma zbyt wiele w ksiażce i sa wydaje sie opisane dosc ubogo w porównaniu do innych ksiazek o takiej tematyce. Autor jako były żołnierze Waffen SS cały czas broni intencji i teorii Fuhrera. Mowi o tym jaki to bolszewizm jest zły i co Rosjanie złego robili niemieckim jencom wojenym, zapominajac chyba o tym kto rozpetal wojne, czym jest nazizm oraz kto i co robiono w obozach koncentracyjnych niewinnym ludziom. Na dobre na pewno wiele informacji z II wojny swiatowej z które poznajemy dzieki osobistym uczestnictwie w nich autora np. rspotkania i rozmowy z Hitlerem, o ktorych chyba w zadnej ksiazce nie ma zadnej wzmianki. Skorzeny daje czesto takze wielka lekcje historii wybiegajaca daleko poza II wojne swiatowa, ale poraz kolejna dodam... operacje specjalne.

Na poczatek troche mylacy podtytuł, minowicie "moje operacje specjalne", spodziewałem sie konkretnych i pelnych opisów owych operacji których nie ma zbyt wiele w ksiażce i sa wydaje sie opisane dosc ubogo w porównaniu do innych ksiazek o takiej tematyce. Autor jako były żołnierze Waffen SS cały czas broni intencji i teorii Fuhrera. Mowi o tym jaki to bolszewizm jest zły i...

Rewelacyjna historia ukazująca II wojnę światową oczami hitlerowca. Autor poddaje w wątpliwość wiele obiegowych opinii i toczy polemiki. Przedstawia wydarzenia z punktu widzenia żołnierza jakim był. Szczególnie ciekawe są znane akcje, w których brał udział. Książka poprzedzona wstępem wytykającym błędy w rozumowaniu autora.

Rewelacyjna historia ukazująca II wojnę światową oczami hitlerowca. Autor poddaje w wątpliwość wiele obiegowych opinii i toczy polemiki. Przedstawia wydarzenia z punktu widzenia żołnierza jakim był. Szczególnie ciekawe są znane akcje, w których brał udział. Książka poprzedzona wstępem wytykającym błędy w rozumowaniu autora.