Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem wystarczy powiedzieć głośno, że się czegoś nienawidzi, i usłyszeć, że ktoś się z nami zgadza, aby poczuć się lepiej nawet w najgorszej sytuacji.

(...) gdy się człowiek porządnie i długo wypłacze, na ogół robi mu się lepiej, nawet jeśli okoliczności nie zmieniły się ani na jotę.

Śmierć kochanej osoby to dziwna rzecz. Wszyscy wiemy, że nasz czas na tym świecie jest ograniczony i w końcu każdy skończy pod tym czy owym białym prześcieradłem, żeby się więcej nie obudzić. A jednak, gdy spotyka to kogoś, kogo znamy, zawsze jesteśmy zaskoczeni.

Sami na pewno wiecie, że uczeń wyspany lepiej odpowiada na lekcjach, więc jeśli chodzicie do szkoły, powinniście się zawsze porządnie wysypiać - chyba że doszliście właśnie do najciekawszego fragmentu książki, którą czytacie, bo w takim wypadku powinniście bezwarunkowo czytać do samego rana, a lekcje odrobić byle jak, czyli "po łebkach".

Jedną z najgorszych rzeczy w życiu jest żałowanie. Coś się wydarza, ty robisz nie to, co trzeba, a potem latami żałujesz, że nie zrobiłeś czegoś całkiem innego. Na przykład ja, gdy spaceruję brzegiem morza albo odwiedzam grób przyjaciółki, zawsze myślę o tym dniu, dawno, dawno temu, gdy nie zabrałem latarki w miejsce, gdzie koniecznie trzeba było zabrać latarkę, i skutki tego były tragiczne. Dlaczego ja nie wziąłem latarki? - wyrzucam sobie, chociaż już nic nie można na to poradzić. - Trzeba było wziąć latarkę.

Wszyscy wiemy, naturalnie, że nie wolno nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy majstrować przy urządzeniach elektrycznych. Nigdy.

Jeżeli zdarzyło wam się kiedyś przeżyć nieszczęście, to na pewno ktoś potem pocieszał was, że nazajutrz rano będzie lepiej. Pocieszenie takie jest, oczywiście, kompletną bzdurą, gdyż nieszczęście pozostaje nieszczęściem nawet w najpiękniejszy poranek.

Źli ludzie nigdy nie mają czasu na czytanie- powiedział Dewey- To jeden z powodów, dla których są źli.

Z bajki o Królewnie Śnieżce wynika morał: „Nigdy nie jedz jabłek”. A z pierwszej wojny światowej wynika morał: „Nigdy nie dokonuj zamachu na arcyksięcia Ferdynanda”.

O wiele, wiele gorzej jest otrzymać złą wiadomość na piśmie niż ustnie - na pewno sami rozumiecie, dlaczego. Kiedy ktoś przekazuje nam złą wiadomość ustnie, słyszymy ją raz - i koniec. Gdy natomiast dostajemy złą wieść na piśmie - czy to w liście, czy w gazecie, czy wypisaną flamastrem na ręku - za każdym razem gdy na nią spojrzymy, czujemy się tak, jakbyśmy otrzymali ją na nowo. Ja, na przykład, kochałem kiedyś kobietę, która z różnych powodów nie mogła wyjść za mnie za mąż. Gdyby powiedziała mi to osobiście, byłoby mi, rzecz jasna, bardzo smutno, ale w końcu jakoś bym się pocieszył. Ona jednak wolała napisać dwustustronicową książkę, w której przedstawiła tę złę wiadomość z pracowicie opisanymi szczegółami, wpędzając mnie w stały, bezbrzeżny smutek. Kiedy stado gołębi pocztowych przyniosło mi egzemplarz tej książki, czytałem ją przez całą noc - i od tamtej pory czytam ją w kółko: moja ukochana Beatrycze co dzień i co noc przynosi mi wciąż tę samą złą wiadomość.

Niektórzy ludzie uważają, że wschód słońca to cud, bo jest w nim coś tajemniczego i często pięknego, ale dla innych ludzi wschód słońca to banalny fakt, bo przecież zdarza się codziennie z samego rana. Niektórzy ludzie uważają, że telefon to cud, bo to niezwykłe rozmawiać z osobą oddaloną od nas o tysiące mil, ale dla innych ludzi telefon to po prostu urządzenie mechaniczne, produkowane masowo z elementów metalowych, obwodów elektrycznych i kabli, które bardzo łatwo dają się przeciąć. [...] Więc albo nam się zdaje, że świat jest pełen cudów, których wprost nie sposób zliczyć, albo że cuda są rzadkością, o której nawet nie warto wspominać.

Jeżeli zdarzyło ci się kogoś w życiu stracić, to wiesz, że czasami myśląc o takiej osobie, próbujemy sobie wyobrazić, gdzie ona akurat jest i co robi.

- O kurczę! - powiedziała.
- Gdzie? - rozejrzał się Klaus.

Nie widzę nic złego w robieniu sobie nadziei

Mieć siebie nawzajem w zamęcie nieszczęśliwego życia to było tak, jakby mieć żaglówkę w zamęcie huraganu.

Przyszedł na plażę jakby nigdy nic, powiedział do dzieci parę słów - i na zawsze odmienił całe ich życie.

Dla Beatrycze.
Nikt nie zdołał ugasić mojej miłości do ciebie,
ani pożaru twojego domu

To, co się stało, potrafi splamić nasz sentyment do miejsca, tak jak tusz plami białe płótno. Można potem prać i prać, ale i tak nie da się nigdy zapomnieć o tym, co zaszło - czyli "zdarzyło się i wszystkich zasmuciło".

Noc ma tysiąc oczu, a dzień jedno zaledwie (...) lecz światło jasnego świata umiera wraz ze słońcem. Myśl ma tysiąc oczu, a serce tylko jedno, lecz światło całego życia umiera, gdy kończy się miłość.

If writers wrote as carelessly as some people talk, then adhasdh asdglaseuyt[bn[ pasdlgkhasdfasdf.

Gdy jest się na coś uczulonym, najlepiej nie brać tego czegoś do ust, zwłaszcza jeśli tym czymś jest kot.

Istnieje takie podejście do życia, które nazywa się "spojrzeniem z odpowiedniej perspektywy". Oznacza to z grubsza tyle, co "poprawiać sobie samopoczucie, porównując swoją obecną sytuację z własnymi przeżyciami z przeszłości albo z sytuacją innych ludzi".

I will love you as misfortune loves orphans, as fire loves innocence, and as justice loves to sit and watch while everything goes wrong.

Poczekalnia, jak z pewnością wiecie, to nieduże pomieszczenie z wieloma krzesłami do czekania, stertami starych, nudnych czasopism do czytania, i paroma kiczowatymi obrazkami na ścianach - słowo "kiczowatymi" oznacza tutaj: "przedstawiającymi konie na pastwisku albo szczenięta w koszyku" - której celem jest doszczętne zanudzenie pacjentów, zanim lekarz lub dentysta zacznie w nich dłubać, wiercić i robić wszelkie inne przykre rzeczy, za które tym fachowcom płaci się pieniądze.

Los jest jak dziwna, mało uczęszczana restauracja, gdzie dziwni kelnerzy przynoszą nam dania, których wcale nie zamawialiśmy i które nie zawsze nam smakują.

Bywa tak, że znasz kogoś od wielu lat i ufasz mu jako przyjacielowi, ale nagle okoliczności się zmieniają, twój przyjaciel odczuwa straszny głód i nim się obejrzysz, już wylądowałeś w garnku z zupą, bo naprawdę nigdy nic nie wiadomo.

- Dzieci - powiedział - nie ma nic gorszego na świecie niż ktoś, kto nie umie grać na skrzypcach, a mimo to upiera się na nich grać.

,,Chociaż chłopcy rzucają kamieniami w żaby dla zabawy, to żaby nie umierają dla zabawy, lecz na serio".

Gdybym mógł, powiedziałbym Baudelaire'om, że - podobnie jak trzęsienia ziemi i teatrzyki kukiełkowe - łzy przydarzają się człowiekowi nie tylko bez ostrzeżenia, ale i bez powodu.

Czuję, że całe moje życie było niczym więcej jak marną sztuką teatralną, wystawioną dla czyjejś rozrywki, a autor mojego okrutnego zrządzenia losu siedzi sobie gdzieś wysoko i zaśmiewa się z własnego dzieła.