Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczęście bardzo trudno opisać. Trzeba do tego prawdziwego geniuszu.

Rzecz w tym, że mam specyficzny sposób przeżywania uczuć. Albo wpadam w nie na łeb na szyję i na złamanie karku i sama nie wiem, co się ze mną dzieje. Albo – i to zdarza się częściej – czuję się tak, jakbym własne emocje oglądała przez zimną taflę pancernego szkła [...].

Samotność jest ostoją, kiedy czuję się dobrze, i ciemną obskurną norą, w której się chowam, gdy przychodzi gorszy czas.

I w jednej chwili dotarło do mnie, że oto właśnie dostałam wyjątkową szansę zobaczenia siebie i swojej matki tak, jak widzą nas inni. Nigdy bym nie przypuszczała, że to może być tak pozytywny wizerunek.

Nieraz zastanawiam się jak to jest że dwoje ludzi może widzieć jedną sytuację w tak skrajnie odmienny sposób"~Mada.

Tak mi to wczoraj tłumaczył jeden z kumpli pana Władeczka. Że ma tego wszystkiego dosyć, że najchętniej przyłożyłby lufę do skroni i rozstrzelał swoje myśli. Gdyby nie strach, że one odrodzą się na tamtym świecie albo w nowym życiu, przez jakąś, jak to określił, pierdoloną inkarnację słów. [...] Żul, a filozof.