Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem rozdarta. Piszę to z perspektywy fanki DS9 i jeszcze większej fanki Elima Garaka - to moja ulubiona postać w całym uniwersum ST. Dużym plusem powieści jest język i to, jak swobodnie i ciekawie płynie. Nie nudziłam się ani przez chwilę, świat został rozbudowany w satysfakcjonujący mnie sposób (zwłaszcza interesowała mnie kultura Cardasii). Postać oczywiście bardzo IC, aż przyjemnie się czytało tę prozę. Lektura sprawiła mi autentyczną przyjemność swoim zgrabnym językiem i polotem. Powieść zręcznie wgłębia się w kwestię po-wojennej Cardasii i kładzie nacisk na to, jak główny bohater radzi sobie z żałobą i nową rzeczywistością. Niestety ogromnym minusem było to, co mnie do tej książki przyciągnęło — o ironio. Rozwiązanie zagadki, stojącej za Garakiem. Jego tajemniczość była sporym elementem czaru tej postaci, a książka tę zagadkę rozwiązuje. Niestety w sposób, który uważam za rozczarowujący. Spoiler: Garak zrobił to dla kobiety. Już sam ten powód sprawił, że przewróciłam oczami tak, że prawie wypadły. OCZYWIŚCIE, ŻE DLA KOBIETY. No ale przyznam: gdyby ta kobieca postać była przedstawiona trójwymiarowo i ciekawie, a ich związek iskrzył od chemii, kupiłabym to. Nie jestem jakaś bez serca, potrafię wkręcić się w dobrze napisany romans. Ale oboje bohaterowie muszą być trójwymiarowi, a ich relacja przekonywująca. Tutaj nic takiego nie nastąpiło. Palandine, ukochana Garka, nie jest szczególnie interesująca, głównie dlatego, że prawie jej nie ma. Ledwo znam jej osobowość, nic o niej nie wiem. Gdybym miała na podstawie tekstu ocenić, czemu Garak się w niej zakochał, powiedziałabym: no bo była ładna i ją akurat znał. Gdyby zamiast niej poznał jakąkolwiek inną ładną kardasjankę, to by się zakochał w tamtej, nie zrobiłoby to różnicy. Serio. To jest niestety coś, co dla mnie skreśla romans. W momencie, w którym główny bohater zostaje skazany na wygnanie na Terok Nor, moja myśl była taka: ...jak to? to już? Tak po prostu? Nie wiem, czego się spodziewałam, chyba czegoś dramatyczniejszego. Ciekawszego, bardziej... po prostu bardziej. Nijakość zarówno romansu w tle, jak i Palandine, tylko dodała do tego wrażenia "niewystarczalności". Byłam po prostu rozczarowana. Podsumowując, książka jest bardzo ładnie napisana i przyjemna, ale chyba wolałam, żeby przeszłość Garaka pozostała tajemnicza.