Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Idea książki nie jest zła i myślę, że miała potencjał, żeby ją polecać dzieciakom, które zastanawiają się jak wspierać swoich znajomych z myślami samobójczymi. Niestety jest to książka dla osób wierzących, z licznymi cytatami z biblii. M.in. o tym jak ważni jesteśmy dla boga i o tym, że błogosławieni są ci, którzy się smucą. Trochę płytko przedstawiona jest przemiana osoby w kryzysie. Po dwóch tygodniach od rozpoczęcia wsparcia, zaczyna się już ubierać w kolorowe ubrania i ma zadbane włosy. Wcześniej stereotypowo ubiera się na czarno i zaniedbuje wygląd. Są fajne wskazówki, żeby poświęcać czas, zachęcać do spotkań, ożywiać nadzieję oraz jak słuchać. Ale jednocześnie są rady, żeby się modlić za przyjaciela i "wzmacniać tożsamość jako dziecka bożego". Czułam dyskomfort czytając o "pocieszaniu" osoby w kryzysie, ale może to kwestia tylko nieumiejętnego tłumaczenia, bo są też podpowiedzi, aby nie zaprzeczać temu, co czuje przyjaciel.