Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia podróży pewnego towarzystwa przez Wielką Brytanię, bardzo ciekawie rozwiązana od strony formalnej. Otóż przygody naszych bohaterów poznajemy z pisanych przez nich listów. Autorów listów jest pięcioro, tyluż ich adresatów, a Smollett stosuje genialny zabieg linearnej prezentacji fabuły z każdorazowym lekkim przesunięciem wstecz, przez co każde wydarzenie poznajemy z co najmniej dwóch odmiennych perspektyw. Są tu znakomite opisy krajobrazów wiadomej wyspy, a także jej mieszkańców oraz ich obyczajów. Opisy te często podszyte są wyśmienitym, charakterystycznym dla tej samej wyspy humorem. Na uwagę zasługuje również wysmakowany język powieści, za który część zasług powinna z pewnością przypaść polskiej tłumaczce dzieła, Agnieszce Glinczance. Bardzo to wszystko pachnie Dickensem, ten przybył jednak na świat niemal cały wiek spóźniony w stosunku do Smolletta, któremu sporo chyba zawdzięcza. Pokrewieństwo to nie zawsze wychodzi "Wyprawie" na dobre, bo dzieli ona słabe strony z dziełami późniejszego i sławniejszego pisarza. Do tych zaliczają się z pewnością czarno-biały świat oraz sielankowe (tak w sensie właściwym, jak i potocznym) zakończenie. Nie był również Smollett w stanie wznieść się ponad przesądy swej epoki - człowiek niższego stanu to u niego człowiek jednoznacznie gorszy, a wspomnianym wyżej dowcipem szafują jedynie przedstawiciele płci nienadobnej, mimo iż wśród pięciorga autorów zawartych tu epistoł pozostają w mniejszości. Wszystko to jednak furda, bo "Wyprawa Onufrego Clinkera" to gwarancja smakowitych doznań czytelniczych.