Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak trudno powiedzieć "nie", gdy wszyscy naokoło mówią "tak". Jak trudno jest żyć tak jak wszyscy dookoła, kiedy czujemy inaczej. Jakiej siły trzeba, by żyć na swój własny sposób. Prowadzimy całe plantacje realizacji "normalnych" celów określonych przez społeczeństwo, pożyczamy nasiona marzeń od innych ludzi, hodujemy w sobie potrzebę spełniania oczekiwań innych bez względu na to, czy oni naprawdę tego chcą i czy chcemy tego my, by móc się za tym schować i uniknąć odpowiedzialnościza własne życie. Przynajmniej dopóki ktoś lub coś nas nie zmusi do zatrzymania się i poczucia siebie.

A jeśli nie jesteśmy świadomi potrzeb własnego wnętrza, to jak możemy coś dla niego zrobić? Mamy kontakt z innymi ludźmi, a ze sobą? W zasadzie dlaczego? I dlaczego nawet teraz myślę "ludzie", "inni", a nie mam odwagi pomyśleć "ja"? Może boję się, że to, co zobaczę, okaże się nie po mojej myśli, sprzeczne z rozsądkiem i logiką?

A to oznacza wysiłek i zmiany... Nie myśleć jest łatwiej.

Samotność pomimo obecności innych chorych i personelu. Samotność tylko z własnymi myślami. Samotność, bo w obliczu choroby każdy tak naprawdę zostaje sam na sam ze sobą, własnym życiem, własnym wnętrzem. Oko w oko z największymi lękami i nadzieją aż do ostatniej sekundy.

Bez względu na to, jak nasze życie się potoczy, jak wiele doświadczymy, to na samym końcu naprawdę mamy wybór. Możemy być ofiarą wymagającego ojca. Albo potraktować to zranienie jako kapitał i start do rozwoju.

- najstraszniejsza jest wojna - powiedział nagle ostrzej i z goryczą - ona zabija nie tylko ludzi. ale zabija też dusze. na wiele pokoleń do przodu.