Joanna Młynarczyk

Pan Poeta dołączył do grona naszych ulubionych twórców. Nasza miłość do jego książek zaczęła się od „Kury, co tyła na diecie”, poruszającej problem nieprawidłowego odżywiania, prowadzenia niezdrowego trybu życia oraz braku silnej woli. Prosty i bardzo zabawy wierszyk wzbogacono pięknymi ilustracjami zachęcającymi do czytania, ponownego przeglądania i przemawiającymi do dziecięcej wyobraźni doskonale uzupełniały tekst i sprawiły, że książka stała się jedną z ulubionych lektur nie tylko mojej córki. Solidna oprawa, odpowiedniej wielkości książka doskonale sprawdza się na spacerach oraz w czasie wieczornego czytania. Do tego rewelacyjne, proste ilustracje Joanny Młynarczyk, bez których książka a pewno nie cieszyłaby się aż tak dużym powodzenie. Ten duet (Pan Poeta i Joanna Młynarczyk) pojawiają się w kolejnych książkach. „Wróblu, co oćwierkał sąsiadów”, „Kruku, co kracze pokrakanie” i „Kaczce, co przebrała miarkę”. Każda z książek przybliża dzieciom kolejne wady, próbuje tłumaczyć właściwe postawy i pokazuje bohaterów z dużą dawką życzliwości. W pierwszej książce poznamy marudnego, krzykliwego i czepialskiego Wróbla, który krzyczy na wszystkich sąsiadów. Mieszkający wśród zwierząt bohater każdemu sąsiadowi zarzuca za głośne zachowanie. Nie dostrzega, że jest ono wywołane zwykłymi obowiązkami i jest zdecydowanie cichsze od jego krzyków. Pan Poeta z jednej strony poucza swoich czytelników, że nie można ulegać takim osobom, a z drugiej przestrzega byśmy sami nie stali się wróblami. „Kruk, co kracze pokrakanie” porusza nieco inną tematyką: zachęca do nauki języków obcych. Nowy bohater (a raczej wszystkie pojawiające się w wierszu postacie) doskonale wpisuje się do ptasiej drużyny z różnymi wadami: niechęć do nauki języków obcych wywołuje niezrozumienie oraz zdziwienie. Niepotrafiący porozumieć się z sąsiadami Kruk – obok Kury i Wróbla -jest kolejną negatywną osobowością, której nie sposób nie lubić. Po raz kolejny stajemy się świadkami codzienności bohatera: Kruk od rana kracze. Zrozumienie go wymaga znajomości jego języka. Podobnie jest ze sposobem komunikacji innych zwierząt. Słuchając Kruka mamy wrażenie, że komunikuje się specjalnym szyfrem, którego nikt nie rozumie, przez co nikt nie jest w stanie wychwycić ich znaczenia tylko zwykłe kraczące brzmienie. Kto jest tu winny? Na pewno nie sam Kruk, ale każdy, kto nie chciał poznać innego języka. Najnowsza książka jest o Kaczce, która uwielbia popisywać się urodą. Do tego nie wystarczy być piękną. Trzeba jeszcze zadbać o odpowiednie stroje i bohaterka doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Jej problem polega jednak na tym, że w tej kwestii nie potrafi zachować umiaru: układa piórka, stroi się, dobiera sukienki. Z każdego wyjścia robi galę lub pokaz mody. Wiele godzin spędzonych przed lustrem i tak ciągle wprawiają bohaterkę w zły nastrój, bo uważa, że nie dość dobrze się wystroiła. Z tego powodu Kaczka kupuje wiele ciągle nowe rzeczy i bardzo szybko jej szafa staje się przepełniona, a ona zbyt wiele czasu spędza ma ubieraniu się. Kiedy znajduje rozwiązanie i prosi znającego się na modzie łabędzia dowiaduje się, że już jej randka minęła, ponieważ za dużo czasu spędziła przed lustrem. Pan Poeta w bardzo prosty sposób pokazuje, że dbanie o siebie jest ważne, ale trzeba zachować w nim miarę. W innym wypadku może skończyć się tak jak w przypadku Kaczki: zamiast oczarować swoją urodą Kaczora bohaterka go rozczaruje swoim brakiem obecności i informacji o powodzie odwołania spotkania. Strojenie się i brak zdecydowania utrudniają jej funkcjonowanie i cieszenie się urokami życia. Widzimy bohaterkę spędzającą wiele godzin w szafie i zastanawiającą się nad doborem stroju zamiast dbaniem o relacje z innymi. Skupiona na sobie Kaczka zapomina, że nie strój jest najważniejszy. Teksty Pana Poety i ilustracje Joanny Młynarczyk doskonale się wzajemnie uzupełniają. Prostota słów, niedługie utwory i proste ilustracje pełne akcji sprawiają, że dzieci chętnie sięgają po książki. Do tego tematyka każdego tomu jest jasna i czytelna. Współczesny twórcza bajek z wielką wprawą sięga po gatunek, który wydaje się zanikać. Pisane wierszem utwory zachęcają do sięgania po kolejne lektury oraz uczenia się ich na pamięć. W każdej książce poza zabawną opowieścią znajdziemy wnikliwą analizę zachowania i czytelny morał, dzięki czemu dziecko samo może wyciągnąć wnioski i przyłożyć je do własnego życia oraz znanego otoczenia i wysunąć wnioski. W jednej książce będzie to spostrzeżenie, że do diety trzeba podejść rozsądnie, w innej, że należy być mniej hałaśliwym i bardziej wyrozumiałym do otoczenia, a w jeszcze innej że każdy z nas powinien uczyć się języków obcych, aby łatwiej było nam rozmawiać i współistnieć w jednej przestrzeni społecznej. Najnowsza książka pokazuje jak wiele można przeoczyć skupiając się na własnej urodzie i strojach. „Kaczka, co przebrała miarkę” pięknie pokazuje, jak można stracić rachubę czasu oraz możliwość miłego spędzenia czasu z kimś na kim nam zależy tylko przez tracenie czasu na wielogodzinne dobieranie kreacji, która ma zrobić wrażenie na otoczeniu. Wszystkie książki Pana Poety mają ten sam rozmiar. Solidna oprawa, bardzo dobrze zszyte strony oraz ta sama stylistyka ilustracji, na których toczy się ożywiona, pełna humoru akcja sprawiają, że do książek można wracać często i są trwałe. Poza ilustracjami młodych czytelników zachwyca dość nietypowa czcionka naśladująca dziecięce pisanie kredką. Duże, kolorowe litery przyciągają wzrok oraz zachęcają do poznawania ich i samodzielnego czytania. „Kaczka, co przebrała miarkę” (podobnie jak inne lektury Pana Poety) to zdecydowanie doskonała lektura dla przedszkolaków.