Gabriella Anderson

Podobała mi się pogoda ducha Ivy, jej niezłomność (tak to chyba trzeba nazwać),to, jak cegiełka po cegiełce, nieświadomie, kruszyła mur... Pod twardą skorupą odludka skrył się świetny facet i całe szczęście - ona to dostrzegła. Najbardziej chyba jednak polubiłam bohatera, który... osobiście się nie pojawił, hmmm, przynajmniej nie oficjalnie - lorda Stanhope'a. Jego pomysł i znajomość ludzkich charakterów była genialna. Ivy zauroczyła się najpierw mężczyzną z portretu, przystojnym, z intrygującym błyskiem w oczach. Później została skonfrontowana z żywym człowiekiem, który... tak bardzo się zmienił. Mam wrażenie, że ona po prostu nie do końca w tą zmianę uwierzyła - powierzchowność nie miała dla niej znaczenia, a wiedziała, że ten mężczyzna nie może być takim zamkniętym w sobie, nieprzystępnym typem, za jakiego by chciał uchodzić. Ona to rozumiała i musiała mu tylko uświadomić - iż nie twarz czyni człowieka... Lekka lektura, dobra na wakacyjne wieczory :)