Ryszard Czarnecki

Polski polityk, historyk, dziennikarz, działacz sportowy, poseł na Sejm I i III kadencji, od 2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego, były wiceminister kultury, były przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej i minister – członek Rady Ministrów.

Ukończył w 1981 XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Ludowego Lotnictwa Polskiego w Warszawie, a w 1986 studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

W 1988 studiował na Letnim Uniwersytecie w Rzymie. W latach 1988–1990 był dziennikarzem "Dziennika Polskiego" wydawanego w Londynie, od 1990 do 1991 sekretarzem redakcji miesięcznika "Głos", a w 1991 zastępcą redaktora naczelnego "Wiadomości Dnia". W tym samym roku przez parę miesięcy zajmował stanowisko redaktora naczelnego "Dziennika Dolnośląskiego" oraz dyrektora wydawnictwa "NORPOL Press" we Wrocławiu. W 1990 założył fundację "Pro Patria". Od 1993 do 1997 kierował redakcją katolicką telewizji Polsat. Od 1999 do 2001 przewodniczył radzie programowej Radia Polonia.

Był także wiceprezesem (1997–1999 i 2001–2003) i nominalnym prezesem (1999–2001) klubu żużlowego WTS Atlas Wrocław, a także (2002–2003) członkiem rady nadzorczej WKS Śląsk Wrocław. Od września 2001 do grudnia 2002 zajmował stanowisko prezesa Instytutu Prawa i Studiów Europejskich w Warszawie. W 2003 przez parę miesięcy był doradcą prezydenta Włocławka do spraw integracji z Unią Europejską. W 2005 objął funkcję wiceprzewodniczącego Wydziału Zagranicznego Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Publikuje w m.in. "Gazecie Polskiej", "Nowym Państwie", "Naszym Dzienniku", "Gazecie Finansowej" i "Warszawskiej Gazecie".

Od 1981 działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. Od 1984 do 1987 był członkiem prezydium krajowego podziemnych struktur NZS. Przewodniczył także NZS na Uniwersytecie Wrocławskim. Współpracował z Polską Niezależną Organizacją Młodzieżową oraz Archiwum Solidarności. 14 listopada 1987 był jednym z sygnatariuszy Ruchu Polityki Realnej przekształconego następnie w Unię Polityki Realnej. W październiku 1989 współtworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe.

W wyborach parlamentarnych w 1991, otrzymawszy 12 199 głosów został wybrany w okręgu wrocławskim posłem na Sejm I kadencji z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. Od 1991 do 1993 był wiceprzewodniczącym Komisji Kultury i Środków Przekazu. Od czerwca do września 1993 sprawował funkcję wiceministra kultury w rządzie Hanny Suchockiej. W wyborach w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Katolickiego Komitetu Wyborczego "Ojczyzna". W listopadzie 1993 został wiceprezesem ZChN. Po rezygnacji Wiesława Chrzanowskiego, w październiku 1994 zastąpił go w kierowaniu partią, a w marcu 1995 został formalnie wybrany na prezesa ZChN. Funkcję tą pełnił do lutego 1996.

W wyborach parlamentarnych w 1997, uzyskując 37 100 głosów zdobył mandat poselski z listy Akcji Wyborczej Solidarność. Od 17 października 1997 do 27 lipca 1998 był przewodniczącym Komitetu Integracji Europejskiej. Od 27 lipca 1998 do 26 marca 1999 pełnił urząd ministra – członka Rady Ministrów w rządzie Jerzego Buzka. Następnie, do 2001 przewodniczył Komisji Łączności z Polakami za Granicą.

W kwietniu 2001 został prezesem Regionu Dolnośląskiego ZChN. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku ubiegał się ponownie o mandat posła z listy Akcji Wyborczej Solidarność Prawicy, która nie uzyskała mandatów (uzyskał 5261 głosów). W wyborach samorządowych w 2002 bez powodzenia kandydował na prezydenta Wrocławia z ramienia Komitetu Wyborczego Wyborców "Nasz Wrocław", zdobywając 8797 głosów (5,37%). Pozostając członkiem ZChN, w 2003 objął funkcję doradcy Andrzeja Leppera ds. polityki międzynarodowej.

W lutym 2004 został członkiem Samoobrony RP, po czym w czerwcu tego samego roku uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z listy tego ugrupowania, otrzymując 31 717 głosów w okręgu dolnośląsko-opolskim. W europarlamencie zajmuje się m.in. unijnymi przedsięwzięciami monitorującymi wybory w krajach Trzeciego Świata. Był członkiem komitetu wyborczego Andrzeja Leppera jako kandydata w wyborach prezydenckich w 2005. 16 lipca 2007 został wykluczony z Samoobrony RP za "nieuwzględnianie stanowiska partii" ws. opuszczenia przez ugrupowanie koalicji rządowej.

We wrześniu 2008 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009, kandydując z listy tej partii w okręgu okręgu kujawsko-pomorskim otrzymał 27 106 głosów i zdobył ponownie mandat europosła. W styczniu 2011 wszedł w skład komitetu politycznego PiS.

Jest żonaty z Emilią, córką Mirosława Hermaszewskiego, pierwszego polskiego kosmonauty. Ma trzech synów: Przemysława, Bartosza i Stanisława.