Gracjan Bojar-Fijałkowski

Ogromnie mi żal, że nie wznawia się takich książek. Że niewiele jest tych szczęśliwców, którzy mogli mieć ją w ręku i czerpać z niej pełnymi garściami. Ja do owych szczęśliwców należę! Wszystkie wakacje dzieciństwa splatają mi się z Pojezierzem Drawskim - jednym z najmniej odkrytych wakacyjnych obszarów Polski, gdzie słońce igra na falach spokojnych, kryształowo czystych jezior: Cieszyna, Siecina, Drawska, Wilimia… można wymieniać bez końca! I oto trzymam w ręku zbiór podań i legend ściśle związanych z tym obszarem. Jako dziecko z zapartym tchem słuchałam taty, który czytał o krasnoludkach gubiących buty w trawie, o rybakach kuszonych przez znudzone czarty, o księżniczkach z nieczułymi na ludzką nędzę sercami i karze, jaka je za to spotykała. O czasach, gdy granica między światem realnym a duchowym zacierała się. I gdzie biedny szewczyk, spędzając noc w opuszczonych ruinach mógł wygrać fortunę lub śmierć. To świat z pierwszych chrześcijańskich czasów, gdy w toniach jezior pogrążały się posągi Światowida, Swantewita i innych pogańskich bożków. To opowieści o ziemi, po której stąpały anioły, żeby wypróbować serca prostych rybaków zasiadając z nimi do wieczerzy. Świat rycerzy, zakochanych rybaczek i miłości niczym z Romea i Julii. Uważam, że taką spuściznę powinniśmy, jako świadomi rodzice, przekazywać swoim dzieciom. Bo to ponadczasowa spuścizna i ogromna część naszej historii. Tej bardzo mało znanej. A dzieci są spragnione takich opowieści. Wiem co mówię - moja córka wolała takie "bajki" niż oklepane "Śpiące królewny", "Czerwone Kapturki" i "Brzydkie kaczątka", o których słyszała wszędzie i od każdego. To absolutna perełka i jeśli wpadnie gdzieś...kiedyś...całkowicie przypadkiem.. w wasze czytelnicze ręce, to nie przechodźcie obok niej obojętnie. Warto się nad nią pochylić i czule przygarnąć!