Martin Eisele

Jałowa, mierna niby-sensacja niezupełnie sf, wymierzona przeciwko imperialistycznym zapędom Stanów Zjednoczonych, udrapowana na dramat obyczajowy. W dodatku pomysł, na którym została oparta, nie był wart rozciągania do 250 stron, bo większość "akcji" to straszne wodolejstwo i napychanie objętości nieciekawymi "przemyśleniami" bohaterów. Fabuła tej powieści jest prosta jak drut i nie posiada żadnych wątków pobocznych. Dwóch załogantów na orbitalnej europejsko-amerykańskiej stacji meteorologicznej orientuje się w pewnym momencie, że źli Amerykanie potajemnie przejęli władzę nad zamontowanymi na stacji promiennikami mikrofal i wbrew zdrowemu rozsądkowi i ostrzeżeniom bohaterów napromieniowują w tajemniczym celu atmosferę ziemską nad wschodnimi rejonami Oceanu Indyjskiego. A ponieważ proces ma być nazajutrz powtórzony, co może skutkować rozpętaniem tajfunów, załoga ręcznie odcina zasilanie promienników, doprowadzając do awarii reaktora. Wkurzeni Amerykanie wysyłają więc na stację dwóch kolejnych astronautów, w tym kochankę jednego z bohaterów. Sensacja z "Arki Nowego" jest marna, bo większość czasu bohaterowie zmagają się z własną psychiką i demonami przeszłości (nieudane romanse),teraźniejszości (nuda, chlew w kuchni, łapanie żaby) i przyszłości (kariera zawodowa). O sf - mimo że książka wyszła w gatunkowej serii - w ogóle nie ma co mówić, bo za futurystyczny rekwizyt robi jedynie mikrofalowy satelitarny promiennik. Na osłodę autor dorzucił jeszcze lekką sugestię konfliktu Amerykanów z Sowietami (w Arabii Saudyjskiej nastąpił przewrót i USA próbuje wyciągnąć stamtąd swoich obywateli - za pomocą eskadry śmigłowców). Z dramatu natomiast są jakieś moralne dylematy tyczące granic posłuszeństwa, zaszczucie rozkazami i wieczna inwigilacja. Jako całokształt - książka jest po prostu nieciekawym, rozdętym do nieprzyzwoitych rozmiarów opowiadaniem, które straciło aktualność już w momencie publikacji w Polsce, co - tak gwoli ścisłości - nastąpiło w roku 1990. Ot, lektura głównie dla desperatów.