Andris Jakubans

58/180/2024 Mam sentyment do tych książeczek z serii KIK (boskie okładki!),więc pewnie o jedną gwiadkę zawyżyłam. Ale co tam. Trzeba chwalić, póki jeszcze w ogóle są dostępne. Mój egzemplarz jest trochę wyschnięty i rozlatujący się, mam nadzieję, że biblioteka odda do oprawy. A nie na przemiał... Co do treści, to mamy zbiór bardzo różnych opowiadań. Cecha wspólna jest jedna: o ludziach. Plus druga: dzieją się na Łotwie. Na wsi, w mieście, ale zawsze w tym środkowym kraju. A raczej w tej środkowej sowieckiej republice, bo przecież opowiastki są z czasów ZSRR. I te zwyczaje widać, na przykład tygodniowe przedszkole. Zostawiacie dziecko na kilka dni, żeby zająć się budową socjalistycznej ojczyzny. I takiegoż społeczeństwa. Dowiedziałam się, że jak człowiekowi przydzielili telefon, to można było dostać "elegancki polski aparacik". Jejku! A poza tym każdy normalny człowiek na poziomie przyodziewał się w brązowy ortalion. I nie daj boże, jeśli został zwymyślany od hunwejbinów, hipisów albo abstrakcjonistów. Abstrakcjonista! Fu! Bardzo polecam. Również abstrakcjonistom. Nie zrażajcie się...