Jesteśmy społecznością, która kocha książki

a z Panią Lowell mam pewien problem. Są jej książki, które bardzo lubię, cenię w kategorii i nawet trzymam na półce, choć pewnie do nich nigdy nie zajrzę (Na koniec świata, Nie dotykaj mnie). A są takie, które sprawiają, że mam ochotę z krzykiem uciekać i nawet nie oglądać się czy nie biegną za mną. Jesienny kochanek należy do tej grupy, a jako, że to pierwsza część opowieści o braciach, miałam spory problem z przekonaniem się do tej polecanki. Wielomiesięczne oczekiwanie na książkę w bibliotece też nie poprawiło sytuacji. Ale słowo się rzekło, akces udziału się zgłosiło, a więc trzeba było czytać… Od razu przyznam się, że cały czas miałam wrażenie, że znam tę książkę. Gdyby nie fakt, że czytałam to jako polecankę, pewnie uznałabym, że kiedyś tam ją czytałam i odłożyłabym na bok. To wrażenie nie opuściło mnie do końca, jakieś przebłyski, przekonanie o znajomości. Jednak nie na tyle silne, abym jednoznacznie potwierdziła lekturę. A teraz w temacie. Tak, było znacznie lepiej niż w przypadku pierwszej części. Jakoś bardziej z sensem. Z bohaterami, których dało się polubić. No może Case ze swoimi oporami budził lekkie zdziwienie, bardziej pod koniec kiedy okazało się, że jakoś potrafił się uśmiechnąć, niż na początku. Lekko mi to zgrzytało, ale ja mam wrażenie, że Pani Lowell nie do końca radzi sobie dobrze z końcówkami. Niemal we wszystkich książkach które czytałam, albo tak tylko mi się wydaje, końcówka zajmuje dwie ostatnie strony i trudne rzeczy potrafią spaść na czytelnika bez większego wyjaśnienia. Tutaj było podobnie. Sielski epilog nie do końca złagodził samą końcówkę, ale rozumiem, że trzeba było domknąć cykl. Zimowy ogień jest książką bardzo przyjemną w czytaniu. Ładnie pokazuje bohaterów, kreśli ich postaci, wpisuje w surowe warunki otaczającego bohaterów klimatu. Do tego stopnia, że choć po scenie strzelaniny w barze nie dzieje się zbyt wiele, książkę czyta się z zaciekawieniem. Płynie wolno i spokojnie, do końcówki, gdzie wszystko wali się na kilkunastu stronach. Klimat Zimowego Ognia mi bardzo przypadł do gustu. Postaci drugoplanowe również. Nie tylko Ute i Lola, ale i Hunter czy Morgan. Ładnie do siebie pasują i patrzą z taką cudną wyrozumiałością w doświadczeniem zdobytym przez lata na Case’a i Sarę. Ładne sceny. Punkt za wprowadzenie Huntera i Morgana. Ja uwielbiam w kolejnych częściach upewnić się, że bohaterom poprzednich historii dobrze się wiedzie. Podsumowując Zimowy Ogień czytało mi się miło i przyjemnie. I czego zupełnie się nie spodziewałam po poprzedniej części, bardzo szybko. Lekkie pomieszanie akcentów w treści przypomniało mi z jakiego powodu miewam kłopoty z Panią Lowell, ale przyznam, że to była drobnostka. I tak, jestem zdziwiona, że było tak miło.