Grigorij Fiedosiejew

Kolejna, po "Tam gdzie żyją sokżoje", książka Grigorija Fiedosiejewa wydana w Polsce, jest skierowana do młodszego czytelnika. Nie tylko dlatego, że głównym bohaterem jest tytułowy Paszka, ale fabuła wpada w silną nutkę edukacyjną (ach ta finezyjna radziecka dydaktyka). Fiedosiejew potrafi pięknie opisywać przyrodę, nawet jeśli tym razem mamy więcej perspektywy ludzkiej, to wciąż klimat i opisy zachwycają. Obrazy zaśnieżonej tajgi, zwierzęta i wątki myśliwskie są wspaniałe. Młodszy czytelnik może się utożsamiać z narwanym Paszką, a starszy będzie się uśmiechał pod wąsem (o ile go ma) czytając o rywalizacji myśliwskiej i zazdrości o trofea. Podobała mi się postać Gurianycza, która przypomina mi Szatuna z książki "Samotnik". Człowiek Tajgi, wychowujący swojego wnuka w szacunku i miłości do przyrody. Przygotowuje go roli myśliwego i tropiciela. Paszka jest po prostu dzieckiem. Uwielbia Tajgę ale ma do wszystkiego naiwne, narwane podejście. Fiedosiejew trafnie opisuje obu, bawi go i zachwyca ten tandem. Słabo to wybija z tekstu, ale Gurianycz i Paszka są Ewenkami... ale takimi już mocno zruszczonymi. To niemal ludzie radzieccy. Na kartach powieści spotykamy jednak prawdziwego Ewenka Dułuu. Oooo to jest prawdziwy człowiek Tajgi, na miarę Dersu Uzały. Wspaniały! Mówi nawet podobnie, ujeżdża sokżoja... żyje takim pierwotnym, leśnym komunizmem (oczywiście słowo "komunizm" zabłysło w tekście... chociaż nie ma nic wspólnego z komunizmem radzieckim). Warto wspomnieć piękny, literacki język. Fiedosiejew daje głos Gurianyczowi, który w leśnych przysłowiach zamyka oczywiste prawdy. Może drażnić to dydaktyczne podejście, bo w pewnej chwili deklamacje Gurianycza stają się niezgrabnymi monologami, mające edukować młodego czytelnika. Piękna intencja, ale wiadomo jak wyglądało podejście do przyrody w ZSRR. Piękne jak konstytucja Kraju Rad. Mimo tego jest to jedna z piękniejszych książek o Tajdze.