Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek bez przyrody to jak dziuplasty modrzew na sopce, nie ma w nim prawdziwego życia. Weźmy na ten przykład naszego księgowego z przedsiębiorstwa. Jak się przyjdzie do niego do kantoru, strach bierze podejść do biurka. Jeszcześ do niego nie rzekł ani słowa, a on już oczyska na ciebie wybałusza, a jak nie przemówi, to jakby cię gorącymi kluskami obryzgał. Zda się, że to zwierz srogi. Okropność, jak się go ludziska boją! A trafi się jakie święto, przychodzi do mnie do smolarni, żeby sobie powdychać leśnego powietrza, posiedzi z wędką nad jeziorem... Można powiedzieć - całkiem inny człowiek! Złapie parę kiełbi i cieszy się jak dzieciak: wtedy i papierosika da, i dychteryjkę opowie, i uchę ugotuje, jednym słowem, najmilejszy człowiek, tylko mu skrzydełka przypiąć i czysty anioł. Znaczy się, że dla człowieka przyroda to tyle, że proszę siadać!