Jarosław Potocki

Książka o (dzisiaj) kontrowersyjnej treści. Kwintesencja wszystkiego tego, co jest mi w stosunku człowieka do natury przebrzydłe i zasługujące na potępienie. Polowanie dla sportu, w celu powieszenia sobie kilku poroży i łbów nieszczęsnych kreatur nad kominkiem, nigdy nie zdobędzie u mnie nawet cienia sympatii. Ponieważ znam książki innego polskiego myśliwego okresu przedwojennego (Arkady Fiedler) mogę bezpośrednio porównać styl i motywację obydwu autorów. Fiedler wygrywa na każdym polu i w każdej dziedzinie. Gdzie Potocki, zobligowany przez organizatorów jego krwawych polowań, z obrzydzeniem opisuje, jak to musiał zbierać „robactwo” i umieszczać to „paskudztwo” w formalinie, tam Fiedler wielokrotnie pochyla się nad tymi malutkimi organizmami i zaskakuje niezwykle obrazowymi opisami ich wyglądu i zachowania. Gdzie Fiedler, skruszony wyrzutami sumienia z powodu udziału w polowaniach (zbierał zazwyczaj eksponaty dla muzeów),coraz częściej sięga po aparat fotograficzny zamiast strzelby, tam Potocki używa błony filmowej głównie po to, aby udokumentować swoje hekatomby. Fiedler znakomicie opisuje przyrodę i prześwietnie oddaje również ludzi, z którymi ma do czynienia - Potockiego bardziej interesują rozmiary poroża ubitej zwierzyny i miejsca w rankingu wystaw łowieckich. Najobrzydliwszą, ale bardzo prawdziwą twarz pokazuje Polak w stosunku do świstaków, które swoimi gwizdami ostrzegały stado baranów górskich przed zbliżającym się niebezpieczeństwem, skutecznie uniemożliwiając hrabiemu polowanie: Potocki przysięga im za to zemstę i w rzeczy samej wyrusza pod koniec pewnego etapu wyprawy na polowanie na świstaka. „Dzielny” łowca z satysfakcją opisuje powrót do obozu z jednym z odważnych obrońców baranów. Jego wypaczone postrzeganie przyrody objawia się również w opisie polowania wilków, którego był świadkiem: Zwycięskie wycie łowców to „chór zła i śmierci” a same wilki to „krwiożercze szkodniki”. O, jakże obłudny jest autor tej książki, sam będąc przecież pasożytem na zdrowym ciele natury, zabijającym nie dla zaspokojenia głodu i przetrwania, lecz z czystej żądzy emocji! Jedynymi plusami książki są: jej wartość historyczna (poprzez uchwycenie życia codziennego na Alasce lat 30-tych) oraz spora doza ciekawych opisów krajobrazu i ludzi (traperzy, osadnicy, piloci awionetek, poszukiwacze złota i myśliwi). Odwiedziny u wiekowego Billy'ego Bordena, byłego wielorybnika i trapera, wokół którego chaty swobodnie poruszały się dzikie zwierzęta, to jeden z takich elementów, które przypomniały mi starą serię „Niedźwiedź pana Adamsa”. Facyt: Ciekawa książka, jednak treść z powodu mentalności autora czasami obrzydliwa.