Omar Guendouz

Do takich książek zawszę podchodzę z dystansem. Świetny temat, wciąż żywy, trwający w ludzkiej pamięci. Dziecko jako narrator, co sprawia, że ponoć nie ma na kartach książki przekłamań. 30. czerwca 2009 roku doszło do katastrofy pasażerskiego samolotu linii Yemenia, w wyniku której śmierć poniosło 152 osoby. Udało się uratować tylko jedną osobę. Tą uratowaną postacią jest Bahia Bakari. Książka to zapis jej wspomnień z przygotowań do lotu, z samej podróży, z rozmów z przyjaciółką. W trakcie dryfowania po Oceanie Indyjskim nie dociera do niej ogrom nieszczęścia. Dopiero po ocaleniu dowiaduje się prawdy. Dowiaduje się, że straciła matkę. Mimo ogromnego bólu po stracie matki Bahia więcej uwagi poświęca na opis wizyty prezydenta Sarkozy'ego. Doskonale rozumiem, że ból jest niezwykle trudny do ubrania w słowa. Uważam jednak, że lepiej się tego nie podejmować niż robić to nieudolnie. Są takie momenty w tej książce, gdy Bahia zaprzecza sama sobie. W drobnych szczegółach, które nie mają większego wpływu na fabułę. Dla mnie jest to jednak oznaka pośpiechu przy redagowaniu tej książki. Dziewczynka podkreśla, że w trakcie swojego cierpienia po ocaleniu miała serdecznie dość natrętnych dziennikarzy i fotografów. Wydanie książki na pewno nie sprawi, że znikną z dnia na dzień. Zwłaszcza, że książka została wydana w rok po katastrofie. W chwili, gdy wszyscy pamiętali jeszcze o tym co się stało. Mam wrażenie, że ktoś chciał zarobić na temacie cudownie ocalonej dziewczynki. I tym kimś nie musiała być Bahia Bakari.