Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Obrzędowy piec Chytrego Kota" to jedna z ważniejszych pozycji w biblioteczce każdego harcerza. Z tej racji sięgnęłam po nią i ja, ostatnio zaczytana w publikacjach tego typu. Spodziewałam się opowieści i dziesiątkach lat pracy harcerskiej, obrzędowości drużyn i szczepów, genezy słynnego polskiego "Czuwaj!"... Co dostałam? Zacznijmy od rzeczy, na które jeszcze można przymknąć oko - styl pisania. Książka nie jest nowością, toteż nieco przestarzały styl nikogo nie dziwi, jednak może utrudniać odbiór młodym czytelnikom. Wszystko jest jednak opowiadane na zasadzie przyjacielskiej pogawędki przy ognisku, wspominek, co jest ogromnym plusem - jednym z niewielu. Kolejnym jest spora liczba zagadnień poruszonych w książce i podanych doń przykładów (których, jak na mój gust, mogło być nieco więcej). Publikacja wyjaśnia nie tyle, jakie zwyczaje harcerskie panowały w środowisku autora, a jaki jest ogólny sens wprowadzania do Związku obrzędowości, co się bardzo chwali. Co mnie jednak bardzo rozczarowało - same przykłady. Dużo można było się dowiedzieć o zwyczajach krakowskich drużyn, zwłaszcza lotniczych, jednak nigdzie nie była poruszona choćby kwestia harcerskiego powitania, które jest wyjątkowe w Polsce i różni się od tego, którego używają skauci za granicą - a na tego typu wyjaśnienia bardzo liczyłam. Książkę oceniam jako przeciętną. Średni jak na dzisiejsze lata i czytelników, pod których była pisana, styl(można by powiedzieć, że jest dla wszystkich, ja jednak polecam ją instruktorom) i mała liczba samej tej obrzędowości sprawiają, że czuję niedosyt, a nawet spory brak. Brakuje mi tutaj bardzo wiele. Przeczytanie "Obrzędowego pieca" na pewno nie było stratą czasu i sprawiło mi sporą przyjemność, jednak bardzo chętnie sama bym go uzupełniła o podstawy z obrzędowości ogólnie polskiej, typowej dla większości drużyn, szczepów i kręgów, z różnych środowisk.