Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Bałam się, że wcale już nie przyjdziesz - wzdycha Elza, przesypując w dłoniach rozgrzany piasek. - Smutno mi było. Bo inne dzieci tak samo... Nie lubią bawić się ze mną...

Skłamałam! - myśli z przestrachem i wstydem. - Ale trudno, niech się ucieszy. Nigdy przecież się nie dowie, że to nieprawda".

- Wiesz o czym teraz myślę? Przedwczoraj, jak byłyśmy na wydmie, opowiadałaś mi o syrenie, pamiętasz?
- Tak...
-Naprawdę słyszałaś, jak śpiewa?
- Tak.
- To wiesz, co sobie myślę? Że kto wie, może ta bajka się sprawdzi? Może niedługo spotka cię jakie wielkie szczęście?...

Polubiłam Cię jak nikogo innego.

W przyrodzie, w światłem nasyconym powietrzu, jest tyle piękna i łagodności, że można zapomnieć o wszystkich krzywdach i smutkach.