Tak sobie wracam ostatnio do dzieciństwa. Z racji wyprowadzki odkopuję sporo starych książek, które dawniej chwytały mnie za serce i pozostawiały w pamięci coś wyjątkowego. Ta pozycja również do takich należy.

Tak sobie wracam ostatnio do dzieciństwa. Z racji wyprowadzki odkopuję sporo starych książek, które dawniej chwytały mnie za serce i pozostawiały w pamięci coś wyjątkowego. Ta pozycja również do takich należy.

Lubię do niej wracać, co kilka lat.... zawsze w czerwcu, zawsze pachnie morzem...:)

Lubię do niej wracać, co kilka lat.... zawsze w czerwcu, zawsze pachnie morzem...:)

Kolejny powrót do krainy dzieciństwa. Książkę czytałam wielokrotnie. Podobała mi się historia przyjaźni dwóch dziewczynek. Jedna, Danusia, przyjechała na wakacje nad morze. Druga, Eliza, to niewidoma dziewczynka, która nie ma rodziców. Elza pokazuje Danusi swój świat odbierany wszystkimi zmysłami poza zmysłem wzroku. Dziewczynki smucą się, kiedy nadchodzi koniec wakacji i ich rozstanie. Jednak coś się zmienia: Elza zostanie adoptowana. Pojedzie też do miasta na operację - jest szansa na odzyskanie wzroku.

Wszystko się kończy tak dobrze i cukierkowo, niekoniecznie jak w życiu. Historia jest wzruszająca i ciepła, polecam.

Kolejny powrót do krainy dzieciństwa. Książkę czytałam wielokrotnie. Podobała mi się historia przyjaźni dwóch dziewczynek. Jedna, Danusia, przyjechała na wakacje nad morze. Druga, Eliza, to niewidoma dziewczynka, która nie ma rodziców. Elza pokazuje Danusi swój świat odbierany wszystkimi zmysłami poza zmysłem wzroku. Dziewczynki smucą się, kiedy nadchodzi koniec wakacji i...

Książka bardzo fajna, mam do niej sentyment, jedna z pierwszych książek, które przeczytałam. Mam matching tych książek z koleżanką, którą poznalam właśnie nad morzem

Książka bardzo fajna, mam do niej sentyment, jedna z pierwszych książek, które przeczytałam. Mam matching tych książek z koleżanką, którą poznalam właśnie nad morzem

Ciekawa historyjka. Błacha, aczkolwiek wszystkie wplecione elementy składają się na wartość tej książki. Jest właściwa bardziej dla dzieci, ale też nie najmłodszych.

Ciekawa historyjka. Błacha, aczkolwiek wszystkie wplecione elementy składają się na wartość tej książki. Jest właściwa bardziej dla dzieci, ale też nie najmłodszych.

Nigdy nie mogłam wyrobić ze śmiechu z tego bohatera, który miał być bardzo "młodzieżowy" (w czasach pisania książki pewnie był),a mówił tak okropne suchary jak..."nie przesadzajmy, jak to mówią ogrodnicy" i inne kwiatki wygrzebane rodem z gazety "Victor" albo czegoś takiego :)

Nigdy nie mogłam wyrobić ze śmiechu z tego bohatera, który miał być bardzo "młodzieżowy" (w czasach pisania książki pewnie był),a mówił tak okropne suchary jak..."nie przesadzajmy, jak to mówią ogrodnicy" i inne kwiatki wygrzebane rodem z gazety "Victor" albo czegoś takiego :)

7+

7+

Nie ukrywam...Z początku Danusia okropnie mnie irytowała.... Ale potem okazało się że to jednak dobra dziewczyna

Nie ukrywam...Z początku Danusia okropnie mnie irytowała.... Ale potem okazało się że to jednak dobra dziewczyna

Pokazująca dla młodego czytelnika nową perspektywę, a także ucząca o drugim człowieku, przyjaźni. Ciekawa i zaskakująca, niebanalna, a prosta w przekazie.

Pokazująca dla młodego czytelnika nową perspektywę, a także ucząca o drugim człowieku, przyjaźni. Ciekawa i zaskakująca, niebanalna, a prosta w przekazie.

Przeczytana po raz pierwszy 10 lat temu. Książka, dzięki której nie przestałam czytać. Była moją pierwszą lekturą i na szczęście nie zraziła mnie do dalszej wędrówki po kartach literatury.

Oprócz malowniczych bałtyckich pejzaży, obcowania z naturą i przemiany Danusi, najbardziej ujął mnie w niej aspekt niepełnosprawności Elzy, który miał dla mnie szczególne znaczenie. Odebrałam książkę bardzo osobiście, gdyż wśród moich bliskich jest osoba niewidoma. Dlatego cieszyłam się, że dziewczynka jest ukazana jako osoba niezależna, która radzi sobie z codziennymi zadaniami. Nie poddała się, pomimo tego, co ją spotkało. Pokazała, że choroba nie musi być wyrokiem, że można i tak cieszyć się życiem, czego jestem światkiem na co dzień.

Pozytywne zakończenie - operacja Elżuni dała mi dodatkowo cień nadziei. Choć życie niestety nie jest takie jak w książkach. Dziesięcioletnia Marta bardzo potrzebowała wtedy takiej lektury.

Przeczytana po raz pierwszy 10 lat temu. Książka, dzięki której nie przestałam czytać. Była moją pierwszą lekturą i na szczęście nie zraziła mnie do dalszej wędrówki po kartach literatury.

Oprócz malowniczych bałtyckich pejzaży, obcowania z naturą i przemiany Danusi, najbardziej ujął mnie w niej aspekt niepełnosprawności Elzy, który miał dla mnie szczególne znaczenie....