Jesteśmy społecznością, która kocha książki

The Missing One (Zaginiona? Brakujące Ogniwo?) jest debiutem beletrystycznym Lucy Atkins, która już wcześniej była współautorką poradników, a także dziennikarką i krytykiem literackim dla wielu znanych angielskich gazet i czasopism. Powieść zaczyna się burzliwie. Nieoczekiwana śmierć matki (która z sobie tylko znanych powodów nie przyznała się do choroby i nie pozwoliła się leczyć) zmusza Kali do odnalezienia jej aktu urodzenia. Intensywne przeszukiwanie pokoju Eleny kończy się odkryciem paru tajemniczych przedmiotów, w tym listów o identycznej treści, wysyłanych od ponad trzydziestu lat przez osobę zupełnie Kali nieznaną. Sama chęć rozwiązania zagadki odnośnie pochodzenia i przeszłości matki, skrzętnie ukrywanej przed córką, nie byłaby może wystarczająco motywująca, gdyby nie nałożyło się na nią parę innych, emocjonalnie trudnych sytuacji , takich jak świadomość, że relacja ze zmarłą matką zawsze była napięta i pełna niezrozumiałego antagonizmu czy niedwuznaczne sms-y od koleżanki z pracy, znalezione w telefonie męża. Rozszalała z gniewu, żalu i braku odpowiedzi na wiele nurtujących ją pytań, Kali podejmuje desperacki krok. Mocno uszczuplając wspólne konto oszczędnościowe, w tajemnicy przed mężem, siostrą i ojcem, wylatuje do Kanady na poszukiwanie tajemniczej przyjaciółki matki, ślącej od lat lapidarne listy, a być może także i na spotkanie ze swoją nieznaną do tej pory rodziną. Bez żadnego konkretnego planu, zaopatrzona jedynie w iphone'a , kartę kredytową i parę wydruków z internetu, wyrusza po omacku (dosłownie i w przenośni - gubiąc się na kanadyjskich bezdrożach, błądząc we mgle) szybko uświadamiając sobie, że dochodzenie prawdy ją przerasta, a napotkane osoby wolą skrywać swoje tajemnice niż się nimi dzielić. Zupełnie nieprzygotowana na surową zimę ani na samotną podróż w nieznane, ciągnie ze sobą osiemnastomiesięcznego synka Finna. Obecność nieco rozpuszczonego i wymagającego nieustannej uwagi chłopca nie tylko nie ułatwi Kali poszukiwań, ale też przyczyni się do dramatycznych i nieprzewidywalnych wydarzeń. Czytając tę powieść miałam mieszane uczucia. Z jednej strony nie można jej odmówić wciągającej fabuły, szczególnie na początku książki (czyli zdecydowany plus dla autorki). Z drugiej zaś koszmarnie nużyły mnie ciągnące się w nieskończoność dialogi (czasami, żeby dotrzeć do nowych informacji, zwrotu akcji czy do końca pełnej napięcia sceny, trzeba było przebrnąć przez dobre parę stron). Zupełnie niepotrzebne wydały mi się niekończące się dygresje, opisy zachowań chłopca, szczegółowe analizy psychologiczne postaci, rozwlekłe, 'budujące grozę' sceny. Czasami miałam wrażenie, że czytam nic innego, jak właśnie poradnik dla rodziców, z dogłębną analizą tego co powinni, a czego nie powinni robić opiekunowie dwulatka, jak dbać o jego rozwój psychiczny i co robić, żeby dziecko nie weszło nam całkowicie na głowę (co niemalże udało się małemu Finnowi - który był dla mnie jednym z najbardziej irytujących bohaterów drugoplanowych). Samo zakończenie zaczęło być trochę przewidywalne, by w końcowej fazie przeobrazić się w nieco nierealną, ale pełną dramaturgii serię wypadków, niczym z thrillera (w stylu: po długiej walce pada trup, który w końcowym momencie 'ożywa' i łapie przechodzącego bohatera za nogę :)),pozostawiając jednocześnie całą masę niepowyjaśnianych wątków. Poza tym chyba jeszcze nigdy nie czytałam książki, w której irytowałby mnie każdy jeden bohater. Ani niezorganizowana i chaotyczna Kali, ani jej terroryzujący synek, ani Susanna (tajemnicza przyjaciółka) nie wzbudzili mojej sympatii (o 'rolach drugoplanowych' nie wspominając). Powieść oceniam - mimo wspomnianych wyżej zarzutów - jako dość ciekawą i stawiającą czytelnika przed pytaniami: gdzie przebiega granica między życiem zawodowym a rodzinnym oraz czy warto jest zamykać w życiu pewne rozdziały czy raczej traktować je jako 'naturalny korytarz' do teraźniejszości.