Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ojciec Grzegorz Ruksztełło objął parafię w rosyjskim Orenburgu w 1993 r. „Objął parafię” to dużo powiedziane – rozproszeni i wciąż, po latach prześladowań, wystraszeni nieliczni wierni, straszna bieda i zdewastowany kościół, brak plebanii, spanie przez pierwsze tygodnie w samochodzie, a później w nieogrzewanym pomieszczeniu – takie luksusy czekały na misjonarza. Do tego użeranie się z postsowiecką biurokracją. O. Ruksztełło pisze o tych niedostatkach z humorem. Należy on do ludzi, których niełatwo wystraszać i zniechęcić. W zasadzie w ogóle się nie da 😊 Siła ducha była potrzebna jednak przede wszystkim do niesienia pomocy i Słowa Bożego, ale tez zwykłego, ludzkiego słowa pociechy, nielicznym rozproszonym wiernym. Niektórzy z nich to Polacy, zesłańcy lub potomkowie zesłańców, z trudem przechowujący pamięć polskości. Autor jest przy tym całkowicie pozbawiony jakichkolwiek uprzedzeń narodowościowych i religijnych. Misja o. Ruksztełły wymagała wielkiej siły, ale też pewnej dozy wariactwa, jak sam to ujmuje. Jak to możliwe? Pisze tak: „Bo jak człowiek znajdzie coś tak ważnego lub kogoś tak ważnego, to gotów jest oddać wszystko. Co lub kogo ja znalazłem? Ludzi znalazłem. Całkowicie opuszczonych, porzuconych. Przez sześćdziesiąt lat niemających możliwości spowiedzi, normalnej modlitwy w kościele…”. Książeczka jest niewielkich rozmiarów, do przeczytania w jeden wieczór. Jeśli miałabym się do czegokolwiek przyczepić, to do zbyt częstego stosowania wielokropka. 😊 Poza tym – świetna lektura.