Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Otoczka sensacji roztaczająca się nad "Historią Opal. Pamiętnikiem rozumiejącego serca" jest zrozumiała biorąc pod uwagę ludzki charakter. Oto sześciolatka Opal Whiteley twierdzi, że napisała to wszystko, co my dziś dzięki wydawcy Kosmos Kosmos i tłumaczowi Filipowi Łobodzińskiemu możemy przeczytać. Od razu podniosły się głosy, że to oszustwo, że niemożliwe, że jak to tak nie wstyd ludzi nabierać. Trzeba przyznać, że książka ma w sobie takie stężenie piękna i odurzającej empatii, że o wątpliwości jest łatwo. O tym możecie przeczytać we wstępie do pięknie wydanej książki, a co - moim zdaniem - ma rzecz drugorzędną. Bo pierwszorzędną kwestią jest cud stworzony z liter. Postaram się pozbyć łzawości, ale będzie trudno. Oto przed nami otwiera się bowiem pamiętnik pisany taką empatią, że wrażeniem pierwszym jest wstyd, że człowiek taki cyniczny, tak okrutnie zapomina o rzeczach najważniejszych, a drugie wrażenie każe spojrzeć do wewnątrz siebie i zapytać gdzie uciekła nam wyobraźnia i dlaczego daliśmy ją skolonizować księgowym z Hollywood. Wybaczcie odjazd, już wracam. Opal to dziecko, które doświadcza przemocy ze strony dorosłych, ale nie mści się na świecie. Wręcz przeciwnie, to właśnie w świecie (głównie natury) szuka dla siebie miejsca i tworzy drugi język, dzięki któremu może porozumiewać się ze zwierzętami, które zyskują imiona. Ten język zresztą jest tu prawdziwą przygodą, która dzięki Łobodzińskiemu brzmi magicznie. Mamy więc ty "odkrywanki", "samotki" i inne "humorki" wprawią w literacki (i nie tylko zachwyt). Dziewczynka jest baczną obserwatorką rzeczywistości, ale nie jest surowym sędzią. Woli przytulić głowę świnki, porozmawiać z koniem albo nakarmić dżemem osy niż mścić się za doznane krzywdy. Jednocześnie towarzyszy jej śmierć, którą ona traktuje jako część natury. Owszem bywa tu mocno religijnie, ale antyreligijne receptory powinny być zagłuszone słowną pielęgnacją i opisem świata przyrody. "Historia Opal" zdrapie z was naleciałość codzienności. Całą misternie ulepioną warstwę dystansu i cynizmu. Uczyni to w dodatku odważnie, brawurowo wręcz, ale nawet tego nie odczujecie. Zdumienie to najlżejsze, co poczujecie.